The Gothic Life: New Beginning

- Tak, potrzebuję strzał. Dziesięć sztuk powinno wystarczyć. Szukam też noża do skórowania, w starym klinga wyszczerbiła mi się na kości. Może masz jakiś na stanie? - Zadałam pytanie, rozplątując jednocześnie rzemień sakiewki. Dobrze, że pamiętałam rano, by wziąć ze sobą trochę złota ze skrzyni. - Szukasz czegoś konkretnego? – zainteresowałam się, widząc poczynania Bospera.

Ostatnio edytowany przez Addien (2014-03-02 15:55:19)

Ach, więc jesteś łasy na magiczną rudę, pomyślałam. Muszę o tym pamiętać, jeśli znajdę jakąś bryłkę lub wybiorę się do Górniczej Doliny. - Strzały oczywiście biorę, kołczan zaś wezmę następnym razem. Z pewnością nie mam teraz przy sobie dość złota. Powiedz tylko, ile pieniędzy przygotować na kolejną wizytę – Uśmiechnęłam się lekko, kładąc dziewięć sztuk złota na ladzie. Kołczan z pewnością by mi się przydał – wyciąganie strzał z torby bywa nieporęczne. No cóż, ten wypad do lasu jeszcze przetrwam, ale potem wreszcie go kupię - tym bardziej, że Bosper wydaje się być chętny do spuszczania z ceny.

Ostatnio edytowany przez Addien (2014-03-02 16:34:02)

Bywaj! - Powiedziałam, chowając strzały. Poprawiłam torbę na ramieniu, rzuciłam jeszcze jedno tęskne spojrzenie na upragniony łuk i wyszłam na ulicę, kierując się do kuźni.

Ostatnio edytowany przez Addien (2014-03-02 22:00:49)

Doczłapawszy się pod drzwi zakładu nacisnąłem na mosiężną klamkę i pchnąłem drzwi. Bez skutku. Widocznie Bosper musiał gdzieś wyjść. Skierowałem się do ławki oddalonej zaledwie o parę metrów. Znowu zawirowało mi w głowie. Upadłem ciężko na topornie ociosaną ławę. Nie była może specjalnie wygodna, jednak nic lepszego na tę chwilę nie byłem w stanie znaleść. Teraz pozostaje tylko czekać w nadziei, iż Bosper zjawi się niebawem.

-Gdybym się z nim widział, nie czekałbym tu.-Powiedziałem z nutką ironii w głosie. Biedaku. Też mi coś. Niewiarygodne, że odrobina błota może tak diamentalnie zmienić czyjś wygląd. Usiadłem pewniej na ławce. Nie lubię takich typów jak on. Zachowują się władczo, uważają się za lepszych od całej reszty. Mimo to starałem się zachować neutralnie. Nie uśmiechała mi się wizja kolejnej bójki, której logicznym następstwem byłoby aresztowanie, bądź natychmiastowa śmierć. Jeśli ten człowiek jest wysoko postawionym urzędnikiem, to wolę mu nie naciskać na odcisk.

Po upływie niecałych trzech godzin, Bosper powrócił do swej pracowni. Był wyraźnie czymś zniesmaczony, niemalże wkurzony. Nerwowym krokiem przeszedł obok Larissa, nie zwracając jednak nie niego zbytniej uwagi. Otworzył drzwi, po czym z hukiem trzasnął nimi o ścianę. Widocznie, coś nie poszło po jego myśli. Gdy był już w środku, przechodniów doszedł dźwięk jego głośnych przekleństw. Po chwili się uspokoił. Wyszedł na ulicę, po czym rozglądając się wkoło, zaprosił Larissa do środka i zajął miejsce za ladą, oczekując na zamówienie.

- Szkoda, że tak późno o tym pomyślałeś - rzekł Bosper z wyraźnie zdenerwowanym głosem, podając ci czystą szmatę spod blatu - Wybacz proszę mój ton, ale przez pewnego matoła straciłem sporą ilość gotówki. Chociaż... Ach, nieważne. Co się odwlecze... Być może jeszcze to odzyskam. Cóż, powróćmy do naszego interesu - rzekł spokojniejszym głosem, udając się na zaplecze. Gdy wrócił, trzymał w dłoniach twą kuszę, lekko wyczyszczoną, z wymienioną cięciwą - Zgodnie z naszą umową, 20 sztuk złota - rzekł, kładąc twą broń na ladzie - Szybka robota. No, wyczyściłem ją odrobinę, była brudna jakbyś przez kilka lat trzymał ją w piwnicy - zaśmiał się, po czym zamilkł, oczekując aż położysz na ladzie wysokość honorarium - Może zechcesz zakupić do tego nowy kołczan? A może bełty, ze stalowymi grotami?

Kenneth jak to ma w zwyczaju z impetem wchodzi do zakładu lekko tylko nadwyrężając zawias drzwi czołem mistrzu zarzucił oficjalnie stając na baczność i zaciśniętą pięścią uderzając się w herb świetlistego kowadła wyszyty na jego fartuchu kowalskim z którym praktycznie się nie rozstawał. Dzisiaj dokończyliśmy zlecenie od ciebie. 200 grotów strzał pierwszy mieszek trafia na ladę 100 zwykłych grotów bełtów i 50 naciętych kolejne dwa mieszki z brzękiem uderzają o stół. Tak jak się umawialiśmy, ręka rękę myje. Nie oczekuję zapłaty w złocie, tylko dostaw skór na pancerze i rękojeści do mojego zakładu. Pamiętaj, w każdej dostawie musi być przynajmniej jedna skóra ognistego jaszczura dodał powątpiewając w pamięć starca. Młodość nauczyła Kennetha, że trzeba korzystać z mądrości starszych, ale ich zasług w najmniejszym stopniu nie gloryfikować. Najlepiej wręcz chłodno podchodzić do ich realnych możliwości. Jeśli pozwolisz...[b] rzekł swoim najuprzejmiejszym głosem włochatego wikinga siadając na stołku za ladą [b] Mam do ciebie interes. Od ostatniego siedzenia na miejscu zaczyna mnie już palić tyłek. Zamierzam wybrać się do górniczej doliny. Podobno można znaleźć tam projekty mieczy, jeszcze sprzed czasów pierwszej wojny z orkami, kiedy miecze służyły tylko do pojedynków między ludźmi. Jak się domyślasz, w obecnych czasach, taki miecz zrobiłby furrorę. Przechodząc jednak do sedna. Jak dobrze wiesz, taki ze mnie wojownik jak z koziej dupy trąba HEHEHE zaśmiał się, a nie doczekawszy się tego samego odkaszlnął i kontynuował. Potrzebuję zatem asa w rękawie. Kuszy. Ale nie wielkiej bojowej takiej jak noszą rycerze, tylko małej, powiedzmy, żeby dało się ją przytroczyć do uda i wygodnie z nią chodzić. Zasięg minimalny, moc, tylko na tyle, by przebić się przez średni pancerz z odległości metra. Najlepiej, żeby mogła długo być napięta w stosunkowo bezpieczny sposób. Tak, żebym mógł od razu z niej strzelić w razie potrzeby, cięciwa nie straciła napięcia czy coś. A jednocześnie, żeby nie strzeliła mi w stopę przy ucieczce. Wiem, że wymagam wiele, ale jestem pewny, że po powrocie będę się w stanie odwdzięczyć. To jak? Uniósł pytająco brwi i oparł łokieć o ladę głęboko przyglądając się staremu myślwiemu.

Kenneth widząc, że "stary" jest dziś w dobrym humorze nieco wygodniej się rozsiadł. Z uśmiechem przyjął wiadomość, że skóry są już w drodze, a słysząc obawy starego mieszczanina jeszcze bardziej poszerzył uśmiech. Cały czas jednak przecząco kręcił głową.
-Właśnie dlatego że jestem młody - zaripostował natychmiast. Dał sobie chwilę przerwy po czym dodał
-Widzę że mnie nie rozumiesz mnie Bosperze. Już prawie rok siedzę w Khorinis. To najdłuższy pobyt w jednym miejscu od mojego dzieciństwa. Nie wytrzymam tak dłużej.
To mówiąc sięgnął do jednej z niezliczonych kieszeni swojego fartucha i wyciągnął flaszkę "Szybkiego śledzia". Wiedział, że "młot" to nie coś czym można częstować ludzi o słabym sercu. Poza tym nawet Baltram ze swoimi nieziemskimi kontaktami ma kłopot z załatwieniem tego "lekarstwa". Kowal energicznym rucham Postawił butlę na ladzie, jednocześnie z drugiej kieszeni wyciągając dwa duże kieliszki.
-Jak to mówią w Nordmarze: żaden interes nie ujdzie ci na sucho - rzucił z uśmiechem, i pozwolił by to starszy polewał. Po pierwszym kieliszku udał że, się krzywi od mocy alkoholu i wrócił do tematu.
-Nie Boss. Nie mogę tu zostać. Muszę dostać porządne wciry od orka, sprzedać kopniaka jakiemuś bandycie i zaliczyć ucieczkę przed smoczym zębaczem. Ostatni raz. Potem wrócę. I chyba będę musiał się ustatkować. Kończąc chwycił butelczynę aby zamaskować niesmak jaki wywołały w nim jego ostatnie słowa i tym razem nalał sam. Wzniósł kieliszek i powiedział
-Twoje zdrowie. Niech ci sprzyja. Po czym obaj wychylili po kieliszku.
-Aach. Jak mówiłem. Potrzebuję kuszy. - i teraz już zupełnie poważnie spojrzał w oczy łuczarzowi.

Kenneth gdy w końcu namówił Bospera uśmiechnął się swoim lekko szelmowskim uśmiechem tryumfu. Tak samo uśmiechał się za każdym razem, gdy przekonał do czegoś ojca. Wstał za Bosperem i stanął w progu magazynu, żeby nie przeszkadzać w poszukiwaniach. Kiedy dostał w swe ręce drewno obejrzał je z miną eksperta, lecz zaraz potem się roześmiał i oddał drewno Bosperowi
- To ty tu jesteś mistrzem. Zdecyduj za mnie. Ufam ci bezgranicznie. Po chwili jednak sposępniał lekko spuścił głowę. Chmurnym głoswm zaczął
- Dobrze wiesz, że mnie na to nie stać. Cały czas wszystie pieniądze inwestuję w rozbudowę kuźni. Obrót mamy duży, ale stary Lehmar wciąż mnie ściga o odsetki za pożyczki. Więc po odliczeniu pensji dla pozostałych. Dla mnie zostaje niewiele. Po chwili jednak w jego oczach obudził się płomień Innosa, tak popularny u Nordmarczyków i z zaciętą miną dodał.
-Jeśli jednak zrobisz dla mnie kuszę z tego drewna, to podczas pracy postaram się odpracować u ciebie koszt drewna, a za wykonaną pracę, zostanę twoim dłużnikiem do końca życia. ze śmiertelną powagą podniósł palec i skończył mówiąc
-A wiesz jak cenię sobie honor. Po wszytkim na chwilę jakby oklapł i usiadł spowrotem na krzesło za ladą. Ponownie napełnił kieliszki i czekał na reakcję łuczarza.