The Gothic Life: New Beginning

Otworzyłem drzwi Canninowi i bodajże... Larissowi oraz pokazałem mu gdzie ma położyć rannego. Czuję mocny ból głowy i cholerne mrowienie, które zdaje się być niczym fatum/zrządzenie losu. Zamyśliłem się nad tym co się tak właściwie stało? Grzmot, pył, błysk i nagle jesteśmy tutaj. Co jak co, ale właśnie to, że jesteśmy tutaj zasługujemy tylko i wyłącznie Arathornowi, który przybiegł z pomocą. Z zamyśleń wyciągnął mnie mężczyzna.
- Lariss, czyż nie? A więc znajdujemy się w moim domu, o ile można nazwać to w ogóle domem. Może nie jest to kilkupiętrowy pałac w górnym mieście, ale mam do tego miejsca sentyment. Wiem, wiem dziewiętnastolatek z zamiłowaniem do spania w jaskini, ale nie ruszają mnie żadne dogryzki od strony innych ludzi. Co tak zerkasz w stronę lasu? Widzisz tam coś? - Spytałem podchodząc do drzwi, które zamknąłem, a następnie zakluczyłem małym kluczykiem. Spojrzałem na Cannina, który wciąż leżał nieprzytomny i po chwili wpadłem na pewien pomysł.
- Zaraz wracam! - krzyknąłem do Larissa, a następnie pobiegłem do miejsca w którym rośnie ziele lecznicze. Na szczęście znajduje się ono kilkanaście metrów od mojej jaskini także bieg nawet na oślep nie przysporzył mi problemu. Wróciłem do domu, znowu zamykając drzwi na zamek i podszedłem do prowizorycznego stojaka na ekwipunek i wśród strzał, grotów, kijków wygrzebałem małą miseczkę i moździerz. Rozbiłem zioło na miazgę, a następnie dolałem wody mieszając szybko i energicznie, aż mikstura nabrała zielonkawego koloru. Skończywszy mieszanie uklęknąłem przy Canninie i wlałem mu małą zawartość płynu do ust.

Ocknąłem kaszląc i dusząc się co nie jest dobrą pobudką. Uchyliłem lekko oczy. Rozmazany obraz zaczął nabierać konturów, kolorów i ostrości. Zerwałem się z krzykiem do pozycji siedzącej tylko po to by zaraz opaść na ziemię. Czułem się strasznie słabo. Wplecy gniotła mnie pochwa, w której spoczywał miecz. Rozejrzałem się dookoła. Byłem w jaskini, a teraz dopiero dostrzegłem dwie znajome mi twarze. Lariss i Marcus. Wypuściłem głośno powietrze.
Co się kurwa stało? Gdzie... gdzie do cholery jesteśmy? Gdzie Arathorn?- słabym głosem wyrzuciłem z siebie potok pytań. Słabość ogarnęła moje ciało, więc zamilkłem na dłuższą chwilę. Podniosłem się tym razem spokojnie i oparłem się plecami o ścianę. Uniosłem lewą dłoń na, której spoczywał pierścień znaleziony w krypcie. Był dalej na miejscu czego nie można było powiedzieć o mięsie z palca wskazującego i środkowego. Gdzie nie gdzie dało się dostrzec biel kości. Dalsza część ręki była mocno poszarpana i z paru szram wystawał tłuszcz i trochę mięsa. Jeszcze nie odczuwałem bólu, ale wiedziałem, że za parę minut będzie on nie do zniesienia.
Co jest do cholery? Wsadziłem tę rękę smokowi w paszczę?- pytałem sam się z przerażeniem. Druga ręka wyglądała na całą- tak jak reszta ciała.
Jak mniemam nie mamy czegoś na uśmierzenie bólu?- spytałem oglądając ranną dłoń. Starałem się uśmiechnąć jednak takie widok na to nie pozwalał, więc pewnie uśmiech wyglądaj bardziej makabrycznie niż serdecznie.

Ostatnio edytowany przez Cannin (2014-06-15 19:16:43)

- Kurwa... Zawsze jak coś jest potrzebne to tego nie mam. Niestety nie przewidziałem tego, że znajdzie się u mnie człowiek ręką przypominającą origami. Oczywiście bez urazy Canninie - Odparłem jednym wdechem. Patrząc na Larissa wychodzącego z mojego mieszkania zastanawiam się co on tam usłyszał. Wnet zabrałem się za poszukiwanie jakichkolwiek czystych rzeczy, którymi mógłbym owinąć rękę przyjaciela.
Prześcieradło nie, płachta została w mauzoleum, może zajrzę do skrzyni? - spytałem w myślach, a raczej już to zrobiłem. Znalazłem tylko poszarpaną pościel, ale... czystą. Zacząłem rozdzierać ją na paski wielkości kilka centymetrów większej niż rana Cannina, do tego złamałem jeszcze moją miotłę (kompletnie nie mogę sobie przypomnieć co ona u mnie robi) na pół, ponieważ chciałem posłużyć się tym jako rodzaj usztywnienia ręki, która może być złamana. Pochyliłem się nad leżącym poszkodowanym i poprosiłem, żeby się nie ruszał i może bolec. Nigdy nie opatrywałem nikogo ani niczego dlatego boję się, że coś mu uszkodzę. Z trudem zabieram się do opatrywania rany Cannina. Polałem ją wodą w celu odkażenia rany i zaczynam owijać powoli nie naruszając tkanki rany kolegi.

-No dalej skurwielu, pokaż no się!-Warknąłem, choć prawdopodobieństwo, że to bydle zrozumie moje słowa było znikome. Przykucnąłem na jednym kolanie i powoli podniosłem z ziemi nieduży, wielkości zaciśniętej pięści kamień. Wycelowałem i cisnąłem go w miejsce, gdzie ostatni raz poruszyło się to "coś". Zamarłem, a po moim ciele przebiegł zimny dreszcz. Co to może do kurwy nędzy być? Może Arathorn? Nie, na cholerę by tam się chował!? Cokolwiek to jest, ma to stąd wypierdalać. Uspokoiłem się i przygotowałem kuszę do strzału, opierając uprzednio drugą o kant buta, by tej również szybko dobyć i oddać z niej strzał. Wstrzymałem oddech, rozglądając się niespokojnie na boki. Cokolwiek to było, ucichło, ale nadal tu jest. Obserwuje mnie. Czeka.

- Muszę Cię zmartwić Canninie, ale niestety nie posiadam żadnych trunków w spiżarce. Ledwo wiążę koniec z końcem, a przecież za "coś" żyć muszę - odpowiedziałem zmartwionym głosem. Głupio mi było mówić o swoich finansach komuś kogo poznałem zaledwie kilkanaście godzin temu, a co dopiero nie móc go czymś poczęstować poza starym chlebem oraz kawałkiem sera. Spojrzałem na gotowy opatrunek i uśmiechnąłem się. Wreszcie Mi coś wyszło od tych cholernych kilku dni! Gdy Cannin wstał, wydzierając się, złapałem go, gdyż był bliski upadku z powodu braku równowagi po urazie.
- Poczekaj zawołam go, a Ty tu leż i się nie ruszaj! - Wykrzyknąłem do towarzysza, co zamiast brzmieć groźnie zabrzmiało pewnie komicznie. No cóż... Położyłem Cannina i mimowolnie wybiegłem z "domu" w pogoni za Larissem. Mam nadzieję, że ten stwór nie jest groźny, albo to może zwykła sarna. W sumie to jestem głodny, a nie mam nic do jedzenia. Cholera...