The Gothic Life: New Beginning

Podążając za Larissem doszliśmy do lasu. Po wejściu weń głębiej mój towarzysz zaczął starać się iść ciszej, a także ściągnął kuszę z ramienia. Starałem się naśladować go i iść jak najciszej, ale małe umiejętności w kwestii skradania sprawiły, że szło mi to dość kiepsko. Cały czas rozglądając się wokół nie mogłem skupić się na skradaniu co owocowało łamiącą się gałązką lub poruszonym kamieniem. Miałem nadzieję, że Lariss wie gdzie mnie prowadzi.

Jest! Sporych rozmiarów polana, ze strumieniem płynącym nieopodal granicy lasu. Odrazu chciałem pobiec tam i zmyć z siebie warstwę zakrzepniętej krwi i błota. Nie mogłem jednak zapomnieć o ostrożności. Ciągle pozostając pod osłoną drzew, nakazałem towarzyszowi ruchem zdrowej ręki, by się zatrzymał. Uważnie się rozejrzałem, czy okolica jest bezpieczna. Doświadczenie nauczyło mnie, że lepiej poświęcić trochę czasu na zlokalizowanie potencjalnego drapieżnika, nim on zrobi to pierwszy. W tym przypadku jest to raczej przesadna ostrożność, jednak nie zamierzam robić za obiad dla jakiegoś cieniostwora.-Mów, jeśli zauważysz coś godnego uwagi.-Nakazałem towarzyszowi półgłosem.

Nagle znikąd na środek polany wyszło dwóch potężnych, wielkich i grubych mężczyzn z toporami w rękach. Na swych plecach nosili ogromne brązowe beczki. Po kilku chwilach, pełni uśmiechu, odstawili swój "bagaż" obok i usiedli przy strumieniu. Zaczęli zachowywać się głośno, maczając stopy w wartkim nurcie strumienia. Krzyki i śmiechy roznosiły się po lesie błyskawicznie. Logicznym było to, że sprowadzi to niejeden kłopot. Niecałe dziesięć minut później, na przeciwnym skraju polany, z lasu wyłoniło się około pięciu uzbrojonych w pałki i łuki bandytów. Mężczyźni w swym głośnym zachowaniu, absolutnie nic nie zauważyli, dalej głośno śmiejąc się do siebie. Opryszki zaczęły pazernie chichotać, napinając cięciwy. Robiło się na prawdę niebezpiecznie. Musicie postanowić błyskawicznie podjąć decyzję.

Kierując się wskazówkami Larissa odwróciłem się i zacząłem uważnie się rozglądać. Dla pewności wyjąłem też nóż zza pasa.
- Staraj się ustrzelić jednego z nich tak, aby zrobił hałas. - szepnąłem do towarzysza. Zastanawiało mnie co może być w tych beczkach. Nie pozwoliłem jednak, aby rozmyślanie rozproszyło moją uwagę. Cały czas bacznie obserwowałem gęstwiny wokół nas. Bandyci rzadko występują w małych grupach. Musiałem szybko zareagować, aby ostrzec Larissa przed potencjalnym niebezpieczeństwem.

Chybiłem. Całe szczęście nasi nieostrożni przyjaciele mieli na tyle oliwy w głowie, by wziąć nogi za pas. Bandyci padli na ziemię zaalarmowani tym nieszczęsnym bełtem. Przewagę mieliśmy tylko taką, że te rzezimieszki nie znały naszego konkretnego położenia. Liście niesione wiatrem przysłoniły na chwilę widoczność. I to im wystarczyło. Banda zdążyła się rozbiec, zaś w polu widzenia pozostał tylko jeden z nich. Mają rozmach skurwysyny. Nie miałem wątpliwości kto tu ma przewagę, dlatego zamierzałem się wycofać na zachód, w stronę grubasów. Człapiąc ostrożnie na kuckach, ponownie uzbroiłem kuszę. Co jak co, może na daleki dystans kusza nie sprawdza się najlepiej, za to na krótszym pułapie bełt z niej wystrzelony bez problemu powali nawet rosłego dzika. Obejrzałem się na Cannina, który gapił się w krzaki.-Pośpiesz się, nie mamy dużo cza...-Przerwałem w pół słowa, dostrzegając błysk w tychże krzaczorach. Powoli wymierzyłem weń kuszą.

Cannin dobrze pomyślał by dotknąć błyskotki patykiem. W jednej chwili kilka pułapek na niedźwiedzie, jedna pod drugiej zaczęły się zamykać. Reakcja łańcuchowa. Zaczęliście iść w kierunku grubasów. Nie było to trudne, nie ukryli się umiejętnie. Dzieliło was jakieś dwieście metrów. Po chwili jednak czujne ucho Larissa usłyszało biegnącego bandytę od strony wschodniej.  Na szczęście zachowaliście zimną krew, więc wszystkie podjęte przez was decyzje będą w stu procentach przemyślane. Macie jeszcze czas na podjęcie miliona różnych rozwiązań. Bystry wzrok Cannina przy okazji dostrzegł kawałek dalej wbity w ziemię miecz. Jednak nie czas na to. teraz trzeba uważać na bandytę, uzbrojonego w pałkę i sztylet.
- aaaaaaaagh! - usłyszeliście przeraźliwy krzyk dochodzący zza waszych pleców. To na chwilę was zdekoncentrowało...

Widząc Lariss odwracającego się w kierunku nadbiegającego draba i jego wystrzał z kuszy już wiedziałem co robić. Szanse na trafienie wroga z kuszy były spore, ale oponent zawsze mógł w porę uskoczyć. Szybkim susem wyskoczyłem w kierunku wbitego w ziemię miecza. Miałem szczerą nadzieję, że będzie to chociaż byle jaki miecz dwuręczny. W broni jednoręcznej nie miałem zbyt dużej, a właściwie żadnej wprawy. Doskokiem miałem zamiar pokonać dystans dzielący mnie od miecza. Chciałem pochwycić go i wydobyć z ziemi, a następnie ruszyć Larissowi na pomoc. Jeśli by spudłował miałby marne szanse z samą kuszą przeciwko pałce i sztyletowi. Na szczęście bandyta wyglądał na niezbyt rozgarniętego, więc jeśli odwróciłby się, aby dopaś mojego towarzysza broni ja niezależnie od tego jaki byłby to miecz dałbym radę go przebić, a przynajmniej boleśnie ciąć.

-Ja pierdolę.-Warknąłem przez zęby. Ostrze wbiło mi się w udo niemalże po samą rękojeść, zapewne naruszając parę ścięgien. Choć adrenalina wciąż we mnie buzowała, ból był ogromny. Padłem na kolana. Podniosłem uprzednio załadowaną kuszę i wycelowałem w mostek zbira. Był już cholerne blisko, zbyt blisko, jednak musiałem walczyć o życie. Na pomoc ze strony Cannina nie miałem za bardzo co liczyć. Kątem oka dostrzegłem, jak padł kilka metrów przed ostrzem, którego zapewne chciał dobyć. Z pewnością wlazł w jedną z pułapek. Na dodatek na oko sto pięćdziesiąt metrów od nas, z głębi lasu wyłonił się kolejny bandyta uzbrojony w łuk. Teraz każda sekunda zależała od tego, czy uda nam się przeżyć. Pomimo nieopisanego bólu zachowałem zimną krew i wystrzeliłem w kierunku mężczyzny. W momencie oddania strzału był on już parę metrów odemnie. Niesiony instynktem odskoczyłem w lewo, wybijając się zdrową nogą i skryłem się za drzewem, by bandyta z łukiem nie był w stanie mnie trafić. Zaciskając zęby, wyszarpnąłem ostrze z uda. Ból na kilka chwil się spotęgował, dlatego musiałem się nieźle wysilić, by nie krzyknąć i tym samym nie zwabić tu kolejnych przeciwników. Zacisnąłem mocniej dłoń na rękojeści sztyletu. Jeśli ten skurwiel nadal trzyma się na nogach, to ostrze pozostanie moją ostatnią bronią. Nie zdążę już ponownie przeładować. Jeśli jednak padł, uzbroję kuszę i nie zawacham się strzelić w każdego kto znajdzie się w jej zasięgu.

Tym razem Lariss się nie pomylił. Bandyta padł niemal przebity na wylot bełtem z kuszy młodego myśliwego. Zalany krwią, opryszek przewrócił się na ziemię. Udało Ci si.ę wyciągnąć sztylet z nogi schować za drzewem, jednak niespodziewanie przysiadłeś. Ból sparaliżował Cię i nie mogłeś się dalej poruszać. To była straszna wiadomość w takiej sytuacji. Cannin dzielnie wydostał się z pułapki i sięgnął po miecz. Był do duży, półtoraręczny miecz ze złamanym końcem klingi, co dodawało mu swoistego charakteru i tworzyło niebezpieczną broń, która może rozszarpać ranę. Uzbrojony w łuk bandyta schował się za jednym z drzew i zauważając Cannina, posłał w jego kierunku strzałę, która świstnęła tuż, koło jego ciała, wbijając się w jedno z drzew. Łucznik był widać doświadczony. Musisz jak najszybciej dostać się do Larissa i pomóc mu z krwawieniem.

Wyciągając miecz spostrzegłem, że jest on niekompletny. Przypatrzyłem mu się uważnie. Widziałem już taką broń. Stary miecz półtoraręczny. Patrzyłem na klingę ciesząc się, że będę mógł przynajmniej walczyć nim jak dość krótką bronią dwuręczną. Trzymając go przed sobą w obydwu dłoniach usłyszałem świst. Dobrze znałem przedmiot, który go wydaje. Zaraz obok mnie w pień drzewa uderzyła z łoskotem strzała. To był łucznik, który pędził w naszym kierunku. Zerknąłem szybko na Larissa i zobaczyłem jak pod moim towarzyszem uginają się nogi. Nie dziwiłem się temu. Kolejna rana i to w bardzo, krótkim czasie. Teraz już naprawdę potrzebował mojej pomocy. Złapałem mocniej  wyciągnięty przed chwilą miecz. Ruszyłem w biegiem w jego kierunku zważając na pułapki jak ta, w której wylądowałem przed chwilą. Cały czas zerkałem w stronę tego bydlaka z łukiem. gdyby znów zaczął strzelać musiałbym jakoś uniknąć strzał. Będę próbował chować się za drzewami lub po prostu padać, albo odskakiwać.