The Gothic Life: New Beginning

Dobiegłem do Larissa unikając ostrzału ze strony bandyty. Dobiegając do towarzyszy usłyszałem przeraźliwy krzyk. Ktoś zabił jednego z bandytów. Jednak teraz miałem ważniejszy problem na głowie. Musiałem zrobić coś z krwawiącym Larissem. Nie myśląc wiele odciąłem mieczem kawałek czystej części mojej koszuli pod kurtką i starając się zrobić to jak najdokładniej i jak najszybciej zacząłem obwiązywać ranę na nodze mojego towarzysza. Rozglądałem się przy tym. Jedyne czego teraz potrzebowałem to zostać zaskoczonym przez bandziorów, albo to co ich zabija. Miecz leży cały czas na wyciągniecie ręki. W razie potrzeby mogę go szybko użyć

Prowizoryczny bandaż został założony tak jak powinien. Wstałem strzepując ziemię i ściółkę z kolan. Podniosłem mój niekompletny miecz i zacząłem rozeznawać się w sytuacji. Cały czas nie mogłem zrozumieć co się dzieje. Czy ktoś nowy włączył się do walki. Słowa Larissa miały mnie chyba podnieść na duchu, ale równie dobrze mogło to być majaczenie rannego człeka. Chwyciłem rękojeść mojej broni w dwie dłonie i stanąłem w pozycji przygotowanej do jakiegokolwiek ataku. Cały czas mając na uwadze to czy przypadkiem nie pojawił się kolejny łucznik gotowy przyszyć mnie strzałą do pnia najbliższego drzewa. Jeśli tak by się stało po prostu robiłbym to co robiłem kiedy starałem dostać się do Larissa. Miałem nadzieję, że nie będę musiał mierzyć się z czymś co będzie ponad moje siły.

Ostatnio edytowany przez Cannin (2014-03-09 21:18:26)

-Dobra, tego się szczerze nie spodziewałem...-Wydusiłem z siebie półgłosem. Wspaniale. Z deszczu pod rynnę. Jeszcze się okazuje, że  grubasy trzymają z bandytami. Niepotrzebnie nadstawialiśmy za nich łby. Dźwignąłem kuszę zdrową ręką i włożyłem do łożyska leżący nieopodal bełt. Widać na pierwszy rzut oka, że obie grupy nie są przyjaźnie nastawione ani do nas, ani wobec siebie samych. Cóż, po tym jak z naszej strony padło dwóch bandytów, raczej nie mamy co liczyć na pomoc ze strony grubych. Uzbrojeni po zęby korsarze też nie specjalnie wydawali się bezpieczną opcją. Dyplomacja w takiej sytuacji jest równie skuteczna, co próba przekonania cieniostwora, by ten przerzucił się na wegetarianizm. Pozostają korsarze. Wolałbym nie brać udziału w tym konflikcie, w dodatku nie mamy pojęcia, czy piraci okażą się na tyle dobroduszni, by darować nam nasze nieszczęsne życie. Wycelowałem więc w bandytę z łukiem. Nie miałem najmniejszego zamiaru go zastrzelić, póki on sam nie wykaże  takiej chęci wobec mnie. Czekałem na reakcję Cannina.

Pirat spojrzał w tym samym czasie na Larissa co on na niego. Skinął głową by ten bez wahania wystrzelił w któregoś z bandytów. Trwała przerażająca cisza. Żaden z przeciwników się jeszcze nie ruszył. Wszyscy trwali w bezruchu niczym kamienne posągi. Cannin dostrzegł po raz kolejny postać w kruczoczarnym płaszczu, stojącą za bandytami. Ów tajemniczy człowiek trzymał glewię spuszczoną ku ziemi i po cichu, bezszelestnie ale i powoli zbliżał się od tyłu ku bandziorom. Cannin został po cichu wyśmiany przez grubasów, którzy spoglądali na niego z lekceważącym wzrokiem. Wszystko sprowadzało się do nieuniknionego konfliktu.

Gniew, który narodził się podczas bójki w karczmie i który przybrał na sile w magazynie zaczął mnie powoli ogarniać. Rozweselone uśmieszki grubasów tylko i wyłącznie mu w tym pomagały. Mimowolnie zacisnąłem dłonie mocniej na rękojeści miecza. Spojrzałem w kierunku piratów i dostrzegłem kiwnięcie jednego z nich do mojego druha. Moje spojrzenie powędrowało do niego. Lariss odwzajemnił gest i posłał strzał z kuszy. Nie zastanawiałem się więcej. Oceniłem dystans i teren dzielący mnie od pierwszego z wesolutkich tłuściochów. Teraz jedyne co chciałem zrobić to rozpłatać ich i patrzeć jak topią się we własnej krwi. Ruszyłem biegiem w kierunku pierwszego z nich. Startując z lewej nogi już oczyma wyobraźni starałem się ujrzeć jak mam przeprowadzić atak. Spróbuję podbiec do jednego z nich licząc na to, że łucznik bandytów nie będzie na tyle rozgarnięty by strzelić i dam radę ciąć jednego z grubasów tak, aby rozpłatać mu żołądek. Rana byłaby poważna, a on nie zdechł by zbyt szybko. Obraz jego długiej agonii był nie wiedzieć czemu wielce dla mnie radosny. Gdyby jednak coś poszło nie po mojej myśli starałbym znaleźć się plecami do Larissa i przygotowany na ataki.

To było do przewidzenia. Kiedy my rozprawiliśmy się z bandytami, korsarz z dwoma kordelasami o haczykowatych ostrzach ruszył na Cannina. Ja musiałem zająć się kusznikiem. Choć z pewnością strzela lepiej odemnie, to ja byłem pierwszy gotów do oddania strzału. Liczyłem, na pomoc ze strony Mizuno, gdyby mój bełt nie dosięgnął swej ofiary. Choć nadal jestem osłabiony, działanie starki i adrenaliny trochę mnie pobudziło, dzięki czemu już odrobinę pewniej trzymam kuszę. Nie było na co zwlekać. Póki pirat skupia się na przeładowaniu, mam szansę go trafić, zanim on wyprowadzi unik, bądź co gorsza właduje mi bełt prosto w łepetynę. Nie myśląc długo, wstrzymuje oddech i posyłam pocisk w kusznika. Od tego strzału zależy moje życie. Modlę się, by nie chybił. (Jeśli pirat zrobi unik i odpowie ostrzałem, rzucę się na ziemię, by w jakiś cholery sposób nie oberwać i spróbuję uzbroić ponownie broń).

Tajemnicza postać używając Lodowego Pocisku uderzył w kolano kusznika, dzięki czemu ten oddał niecelny strzał. Następnie błyskawicznie ruszył na pirata z jednym kordelasem. Zadał mu cięcie poprzeczne, które ten sprawnie zablokował, jednak przy ataku za pomocą runy błyskawicy nie miał szans. Stalowa kolczuga, tylko spotęgowała efekt zaklęcia. Lariss z dużą dozą szczęścia trafił w kark kusznika, zabijając go. Udało się powstrzymać częściowo zagrożenie. Szarżujący pirat, uzbrojony w kordelasy bez problemu poradził sobie z defensywą Cannina. Najpierw błyskawicznym ciosem w jego dłoń, wytrącił mu broń, by następnie przebić Cię drugim kordelasem na wylot. Nie zdążyłeś nic zrobić. Po chwili doskoczył do niego mężczyzna w płaszczu. Udało się Piratowi wpierw zablokować atak glewią, jednak w końcu ten poskutkował. Pirat został przebity niemal całym ostrzem glewii... Cannin stracił przytomność, upadając z kordelasem wbitym w ciało.

Spojrzałem na upadającego Cannina. Zdjąłem kaptur. Lariss mnie poznał. Spojrzałem na niebo. Było  piękne. Następnie obejrzałem leżące na około zwłoki. Taaaak. Wszyscy oddali swe życie, tyle głupców mniej. Bliżej, bliżej, bliżej do stworzenia czystego świata. - Czemu miałbym to zrobić? - spytałem sam siebie na głos. Zaśmiałem się niczym "książkowy" psychopata. Zdjąłem rękawiczki z dłoni i dotknąłem rany Cannina. Zakrwawione palce włożyłem do ust, rozkoszując się zapachem i metalicznym smakiem krwi. Błagalny wzrok Larissa jedynie bardziej mnie bawił. Zabiłem tak mało ludzi. Tylko kilku. Mogłem zabić jeszcze dwóch. Przykucnąłem przy rannym w nogę chłopaku. - Teraz to widzisz?! - krzyknąłem mu w twarz. - Im dłużej się żyje, tym bardziej dostrzega się, że na świecie nie ma nic poza bólem, cierpieniem i pustką! Chcesz się godzić na to wszystko?! Chcesz tego?! - wrzeszczałem dalej. - Musisz podjąć decyzję. Możesz razem ze mną tworzyć ten świat od nowa, albo wrócić do tego plugawego miasta. Nie... nie zabiję Cię teraz jeśli to zrobisz. Jednak następnym razem nie będziemy przyjaciółmi Larissie. - powiedziałem już nieco ciszej, wstając i kierując się ku Canninowi. - Daję Ci wybór. - powtórzyłem. - Możesz zatrzymać to błędne koło świata. - skończyłem mówić. Wyjąłem po woli kordelas jedną ręką z ciała chłopaka, w drugiej non stop trzymając runę, którą go leczyłem. Tak potężne zaklęcie uratuje mu życie. - Co zadecydowałeś? - spytałem Larissa, widząc że jego przyjaciel się powoli budzi...

Ocknąłem się na ziemi. Chyba mój manewr z obroną nie za bardzo zadziałał na tego świra z dwoma kordelasami. Poczułem jednak coś dziwnego. Ziemia pode mną robiła się mokra. Nie wróżyło to dobrze. Jednak z ziemi podniosłem się bez zbędnych problemów.
- Kurwa mać. - powiedziałem cicho do siebie. Leżałem na ziemi mokrej od krwi. Bez wątpienia własnej. Spojrzałem w kierunku gdzie pod drzewem siedział mój druh. Zobaczyłem mężczyznę w czerni stojącego koło Larissa. Pytał go o coś, a ja nic nie mogłem usłyszeć. Wciąż nie czułem bólu co mnie zaskoczyło. Wszystko wskazywało na to, że zostałem przebity kordelasem, bo jego ostrze to ostatnie co pamiętam, a jednak nic mi nie jest. Położyłem się znów i spojrzałem w niebo. Myślałem o tym co stało się parę minut temu. Myślałem o żądzy mordu, która ogarnęła mnie kiedy patrzyłem na śmiejących grubasów. Zganiłem sam siebie. Stałem się tym kim stać się nie chciałem. Człowiekiem, który zaczyna z coraz większą pogardą patrzeć na ludzi, a z coraz większym zachwytem na cierpienie i krew.

Ostatnio edytowany przez Cannin (2014-03-10 23:57:08)