The Gothic Life: New Beginning

Okolice klasztoru zdecydowanie nie są wymarzonym obszarem do podróży, liczne głazy i nierówności terenu oraz wystające korzenie skutecznie sprawiają, iż wędrówka tędy jest męcząca i niewygodna, toteż Reinghrat wielokrotnie potyka, cudem unikając przewrotki. Cóż, gra na lutni sprawia, iż jeszcze ciężej jest mu patrzeć pod nogi. Okolica jest spokojna, a widoki jeziora otaczającego skałę klasztorną - malownicze. Cóż, dla takiego artysty jak Reinghrat, z pewnością byłoby to znakomite miejsce, by szukać natchnienia do kolejnej ballady - byłoby, gdyby nie fakt, iż jest on zajęty poszukiwaniami. Niestety, przez dłuższy czas gdy spaceruje on wkoło tychże okolic, nie jest on w stanie wypatrzyć żadnej jaskini. Okolice te, są niesamowicie zarośnięte licznymi krzewami, które skutecznie zasłaniają potencjalne wejścia do jaskiń. Można rzec wiele rzeczy o tych miejscach, jakkolwiek bowiem by nie patrzeć, nie jest łatwo odnaleźć tutaj cokolwiek. Niebo jest niemal bezchmurne tegoż dnia, jednak błoto powstałe po wczorajszej ulewie niesamowicie irytuje, jakoż brodząc w nim, zdarza się, iż bard ześlizguje się z niewielkich wzniesień. Przed Reinghratem jeszcze gorsze nierówności, lepiej więc, by w trosce o własne uzębienie przestał pogrywać na lutni...

Na nic zdało się sprawdzanie skał. Żadnego wejścia nie było. Jedynie jeszcze więcej błota znajdowało się pod skałami. Po chwili dało się usłyszeć odgłos rozmowy jakieś dwadzieścia metrów od miejsca, w którym to Reinghrat szukał jaskini.
- I wtedy powiedział, że... - głos urwał się na moment - A ten to przepraszam bardzo czemu te skały tak obmacuje? - spytał jeden z mężczyzna swego towarzysz wskazują palcem na barda.
- Każdy lubi co innego. Może jakaś dziewka mu nie dała to chociaż na kamieniach sobie poużywa. - zaśmiał się drugi z mężczyzn po czym obaj wybuchnęli śmiechem.
Obydwaj byli rezydentami klasztoru. Wskazywały na to szaty, w które byli odziani.
- Golnij sobie Drega. Sam pędziłem. - wyjął spod szaty butelkę z prześwitującym płynem wewnątrz - Pooglądamy tego dziwaka, bo ileż można siedzieć przy tych księgach. - dodał wyjmując drugą flaszkę.
Magowie usiedli na suchym podłożu co i raz popijając tajemniczy trunek.

Młodzi adepci popatrzyli na siebie z lekkim niedowierzaniem. "Co to za dziwak?" pomyślał sobie Drega biorąc głęboki łyk i skrzywił się po chwili.
- Al... Albert. Nowicjusz. - zająkał się jeden z magów wręczając Reinghratowi swoją butelkę.
- Drega. Mag i... mag. - przedstawił się drugi nadal będąc w szoku.
Nie dowierzali, że istnieją wariaci badający skały.
- Uważaj. To nie jest sok z jagód. - ostrzegł Albert grożąc palcem.
To nie był byle jaki trunek. Bimber prosto ze starych piwnic klasztoru. Nikt tam już dawno nie zaglądał, tak więc obydwaj mężczyźni postanowili wykorzystać opuszczone pomieszczenie dla swych potrzeb. Jednakowoż bard nie wiedział, jak mocny jest wyrób, który dzierżył w dłoni. Drega upił kolejny duży łyk i odczuwał już moc tegoż napoju z rodziny wyskokowych.

Albert odebrał swoją własność i od razu z niej skorzystał. Ponownie uwidocznił się grymas wstrętu na jego twarzy. Podał flaszkę bardowi i rzekł z dumą:
- Sam pędziłem przyjacielu. Planuję wprowadzić to na lokalny rynek, bo czuję, że to może odnieść sukces. - beknął bez wahania podnosząc rękę na znak przeprosin.
Drega wziął dwa przesadnie duże łyki i w mig odłożył butelkę na bok kładąc się i przymykając delikatnie oczy. Na jego twarzy pojawił się szczery uśmiech. Widać trunek zaczął działać.
- A ty co? Już? Nie rób mi wstydu! - rzekł z lekka poirytowany Albert. - Runy? Mój drogi Bernardzie, nasze sekrety nie wychodzą poza mury klasztoru. Przykro mi. - oznajmił mag wyciągając rękę po butelkę.
Rozległ się gromki śmiech Drega, który począł przyklaskiwać i nucić coś pod nosem. Zdezorientowany Albert podrapał się po czuprynie myśląc czy przypadkiem nie przesadził z mocą swego wyrobu.

- Nie, nie przyjacielu. Za godzinę muszę być o świeżym umyśle, bo kolejnego nowicjusza przyjmują,a  tak się składa, że ma być on pod moją opieką. - rzekł Albert poważnie unosząc ręce w geście bezradności.
Drega zaprzestał klaskania i podniósł się po czym chwiejnym krokiem przeszedł kilka metrów i ponownie wylądował na ziemi.
- Niepotrzebne go namawiałem. Biedak nawet śniadania nie zjadł. - tłumaczył mag kręcą głową z niezadowoleniem.
Także wstał i podszedł do leżącego nowicjusza próbując podnieść go z ziemi. Na nic jego wysiłek. Pijany towarzysz był zbyt ciężki. Albert spojrzał na Reinghrata i przywołał go kiwnięcie głowy, aby ten wspomógł go przy doprowadzaniu nowicjusza do porządku.
Słońce zaszło kompletnie, a niebo znów było zachmurzone. Czyżby kolejna ulewa?

Wraz z Reinghartem podnieśli w końcu biednego Drega.
- Nie ma takiej możliwości. Ja jestem w pełni świadom swych słów i czynów przyjacielu. - odpowiedział serdecznie się uśmiechając. - Połóżmy go tam. Poleży sobie pod zdrowym, aż w końcu dojdzie o własnych siłach do klasztoru. Często tak robiliśmy. - dodał po chwili wskazując ruchem głowy miejsce pod jednym z drzew dziesięć metrów dalej.
Kiedy już podeszli do wcześniej wskazanego miejsca, Drega w mig znalazł się na miękkiej, zielonej trawie oparty o konar drzewa.
- Dzięki ci Bernardzie. Z chęcią zaprosiłbym cię do klasztoru, gdzie zobaczyłbyś wiele arcyciekawych ksiąg, run oraz zapisków, ale sam widzisz... - urwał i podrapał się po głowie wyraźnie nad czymś rozmyślając. - Nie. Nie da rady. - dokończył po krótkim namyśle kiwając głową z lekkim niezadowoleniem.

- Zbesztaliby mnie za  przyprowadzenie niezapowiedzianego wcześniej gościa. Najwyżsi nie tolerują tego typu incydentów. - tłumaczył Albert znów drapiąc się po głowie i spoglądając co chwila na siedzącego pod drzewem Drega.
Albert zauważył pewien zawód na twarzy Reinghrata. Miał szczere chęci, aby oprowadzić barda po klasztorze, lecz jego zwierzchnicy byli stanowczy. Wierni byli zasadom od lat panującym w świątyni magów ognia.
- Zrozum, mam obowiązki. Muszę wprowadzić nowych adeptów. - rzekł z przejęciem i pewnym zawahaniem. - Często bywam w mieście. Jutro po południu znajdziesz mnie w kuternodze. - poklepał Reinghrata w przyjacielski sposób po ramieniu.
Po chwili znów spojrzał na pijanego nowicjusza i pokiwał głową z żalem. "Lata praktyk i będzie jak tur" pomyślał sobie mag.
- Bywaj Bernardzie. Zaprawdę porządny z ciebie człowiek. - uścisnął barda z dość dużą siłą.
Skinął raz jeszcze głową spokojnym krokiem ruszył w stronę klasztoru.

- Wie..eesz że ja-a... - zamamrotał pod nosem Drega bekąjac dwa razy przy okazji. - Ja cie szanuje. Wgóle jej nie doetykaem. Nie. - bąknął nieco głośniej.
Podniósł rękę do góry i pomachał w kierunku barda śmiejąc się przy tym głupkowato. Ilość alkoholu spożyta przez Dregę nie była mała, lecz nie była także przesadnie duża. Widać było, iż Albert przesadził z mocą swego trunku.
Nagle zaczęło delikatnie kropić. Słońce od paru dobrych minut było zasłonięte przez ciemne chmury. Zawiał delikatny, zimny wiatr od wschodu. Sekundy później rozpadało się nieco mocniej. Koszula barda coraz to bardziej przemakała. Błysnęło coś na niebie. To już czwarty dzień pod rząd kiedy to ulewa nawiedzała okolicę klasztoru. Drega wzdrygnął się, gdy poczuł chłodny wiatr na swym ciele. Podniósł rękę ponownie i wskazał na niebo.
- Deszcz. - rzekł krótko znów szczerząc swoje żółte, niezbyt zadbane zęby.

Rozpadało się na dobre. Deszcz był na tyle intensywny, że ograniczał w małym stopniu widoczność. Drega roześmiał się głośno. Widać zjawisko deszczu było mu bliskie.
- Pada! Haha! - wykrzyczał nowicjusz wystawiając język w celu łapania kropel.
Kiedy bard zaczął potrząsać mężczyzną, ten złapał jego dłoń i odciągnął od swego ramienia nadal ciesząc się ulewą. Nie reagował już na słowa Reinghrata. Czyżby wytwór Alberta był czymś więcej, aniżeli tylko alkoholem? Ponownie błysnęło coś na niebie, a po chwili rozległ się potężny grzmot. Wydawało się to niemożliwym, lecz rozpadało się jeszcze bardziej. Wszędzie kałuże i błoto. Jednakowoż nowicjusz jeszcze bardziej uradowany podniósł się i zaczął łapać krople deszczu czerpiąc z tego ogromną przyjemność. Wydawałoby się, iż nie było jakiegokolwiek dostępu do jego umysłu, świadomości.

Kiedy nowicjusz oberwał w głowę metalowym przedmiotem, w mig znalazł się na ziemi. Tym razem w pełni nieprzytomny. Nowicjusz miał przy sobie jedynie klucze oraz trzy sztuki złota. Od razu widać było, iż nie pochodzi z bogatego rodu.
W pewnym momencie dało zauważyć się kilka mignięć trzydzieści metrów od miejsca, w którym stał Reinghrat. Dopiero teraz dało się zauważyć około dwumetrowy otwór w skale. Prawdopodobnie była to jedna z jaskiń tak bardzo poszukiwanych przez barda. Dziwne, że dopiero w trakcie tak intensywnej ulewy ukazało się wejście do jaskini. Chwilę potem rozniósł się donośny odgłos skowytu, lecz ciężkie do zidentyfikowania było źródło tegoż dźwięku. Jedno było pewne. Owo źródło było coraz to bliżej.