The Gothic Life: New Beginning

Uśmiechnąłem się, spoglądając Larissowi prosto w oczy. Przepełnione były chęcią zemsty, nienawiścią. Tym co kocham najbardziej. Zachichotałem cicho, ale i z dozą tajemniczości. Spojrzałem na zakrwawioną twarz Larissa, brudne ubranie, brak serdecznego palca. Ale żył. I to po burdzie. Plotki roznoszą się szybciej niż zaraza. - Nie wiesz, jak wiele miałeś szczęścia, Larissie. - powiedziałem po chwili z udawanym żalem do mężczyzny. Ten zadał mi jakże proste pytanie, toteż odpowiedziałem mu równie szybko i lakonicznie. - Zamierzam Ci pomóc, o ile Ty pomożesz mi. - odparłem uśmiechając się pod nosem. - Świat nie jest sprawiedliwy. Nie jest idealny. Jeszcze... - dodałem po chwili. - Jednak, o tym porozmawiajmy później. Najpierw powiedz mi... czy zgadzasz się na to wszystko? Na to co Cię spotkało? Ktoś potężny pociąga za sznurki, tutaj w mieście, a Ty jesteś tylko pionkiem. Ale nie ze mną. Możesz, tutaj na Khorinis zaznać spokoju, wolności. Stworzyć coś nowego. Wiedz, że brak palca, to najmniejsza z kar... - zacząłem mówić. - Chcesz się sprzeciwić? - zapytałem spoglądając po raz kolejny Larissowi w oczy.

Uśmiechnąłem się pod nosem. - Świat pełen jest nienawiści i bólu, którego pozbędziesz się tylko wtedy, gdy stworzysz nową rzeczywistość. Pytam po raz ostatni, chcesz zrobić coś dla świata, czy porwiesz się na samotną zemstę?! - wykrzyczałem poirytowany ignorancją Larissa. Nic nie wie o tym jak skonstruowana jest obecna rzeczywistość. Spojrzałem na niego z pogardą, wiedząc że tylko jedno mu w głowie. - Sam nic nie zdziałasz. Jednak ja jestem w stanie położyć temu wszystkiemu kres... - dodałem.-  Zadałem Ci pytanie. Znajdziesz mnie na polanie ze strumieniem o północy. Nie przychodź bez pewnej odpowiedzi. Żegnaj...- skończyłem w spokoju. Zainteresowałem tym pewnie młodzieńca. Jeszcze go spotkam, to pewne.

Wieści o zaginionym ekwipunku nie dało się usłyszeć. Jednakże w tłumie ciężko było nie zauważyć barczystego mężczyzny w czerwonym płaszczu. Zerknął na moment w stronę Cannina, uśmiechnął się i przystawił palec wskazujący do swoich ust jakoby nakazał ciszę. Skinął głową i ruszył w stronę "Czerwonej Latarni". W pewnym momencie jeden z przechodniów wpadł na Cannina wkładając mu siłą pewien zwitek papieru w dłoń.
- Ani słowa! - syknął groźnie w stronę chłopaka po czym poszedł dalej.
Nie było to już to samo Khorinis co przed wojną. Zbyt wielu podejrzanych osobników się tu kręciło od dłuższego czasu, lecz ludzie najzwyczajniej w świecie nie zwrócili na to jakiejkolwiek uwagi. Oni byli przyzwyczajeni do praw panujących w dzielnicy portowej.

Świeży, czysty papier. Dało się wyczuć woń wina, jakoby list został nim oblany, lecz nie było widać jakichkolwiek śladów po trunku. Charakter pisma należał do osoby schludnej oraz stanowczej.

"Jesteś jednym z nas. Dajemy szansę na nowe, lepsze życie. Rzadko to robię, lecz Tobie postanowiłem umożliwić Ci odkupienie swych win. Przy nas możesz czuć się bezpieczny przyjacielu. Pamiętaj. Nas jest wielu. Karmazyn Cię poprowadzi."

O tej porze dnia szumowiny z portu zwykły rozpoczynać swój rozrywkowy, swobodny wręcz tryb życia.
- Daj na chleb zacny mężu. Zrobię co tylko zechcesz. - rzekła błagalnym tonem karłowata, prawie że łysa kobieta.
Czuć było, iż nie zaznała kąpieli od dobrego miesiąca. Najgorsza hołota poczęła wylęgiwać się ze swych kryjówek i dziupli. Ulice dzielnicy portowej były zatłoczone. Był to efekt przybycia nowych jak i powrotu starszych mieszkańców miasta, którzy po wojnie postanowili wrócić i odbudować dawną potęgę Khorinis. W porcie nie brakowało niczego. Nigdy.

Podążając brukowaną aleją wypatrzyłem w oddali Cannina stojącego nieopodal gospody. On również mnie zauważył. Na pewno mnie zabije. Planowane dwadzieścia minut zwłoki przeciągneło się w dobre trzy godziny. Tak jak przypuszczałem, nie znalazł broni. Trzeba pogodzić się z faktem. Żeby kupić nowy miecz, który choć w połowie pod względem jakości, będzie odwzorowywał mój rapier, przez miesiąc musiałbym bez ustanku polować i żyć o chlebie i wodzie. Przynajmniej mam jeszcze kuszę. Mam szczerą nadzieję, że tutejsi kowale nie ustępują pola Normarskim mistrzom. Nie zamierzam władać pierwszym, lepszym orężem. Będąc zaledwie kilka kroków od Cannina, cichym głosem zwróciłem się do niego:
-Bite trzy godziny czekałem na Bospera. Jakby tego było mało, wszyscy przechodni mieli mnie za jedną z tych portowych gnid.-Ostatnie słowa wypowiedziałem z niekrytą wściekłością. Czekając na reakcję Cannina, poprawiłem materiał na ręce, by bardziej przypominał opatrunek.

-Czytasz mi w myślach.-Odpowiedziałem, uśmiechając się słabo. Nie zamierzam zostawać na tym zadupiu dłużej, niż to konieczne. Odwróciłem się na pięcie i postawiłem kilka kroków w stronę Dolnego Miasta, po czym zatrzymałem się wpół kroku, wyraźnie się wachając.-Masz tu coś jeszcze do załatwienia, czy możemy ruszać już teraz?-Zapytałem towarzysza. Raczej wątpie, by czegoś potrzebował, jednak wypadało zapytać. Nie znam zbyt dobrze tutejszych lasów, więc musimy być przygotowani na wszystkie okoliczności.

Czekaj! Nie zamierzasz mu chyba tego puścić płazem! Drań rozlał dobre piwo! - Udałam oburzenie, by zdobyć pretekst do opuszczenia gospody. Szybko wysupłałam z sakiewki sześć sztuk złota w ramach zapłaty za piwo i napiwku, po czym naprędce dodałam – Wrócę tu po resztę twojej opowieści. Pilnuj mojego zamówienia – wskazałam na nietknięte piwo i żwawo, niemal skokiem, rzuciłam się w stronę wyjścia. Z tego, co udało mi się wywnioskować z rozmowy między Bosperem a tym pozbawionym skrupułów mordercą złocistego trunku, ruda, którą felczer chciał wykorzystać najprawdopodobniej do produkcji swoich grotów, przepadła w wyniku starcia z piratami. Musiałam się przede wszystkim dowiedzieć, co stało się ze statkiem przewożącym cenny ładunek, a jedynym tropem prowadzącym mnie do rozwiązania tej sprawy był na razie Nordmarczyk – stąd też, chcąc nie chcąc, drugi raz tego dnia planowałam ruszyć czyimiś śladami. Tym razem oczywiście nie zamierzałam się z tym kryć – zależało mi, by nieznajomy mnie zauważył – łudziłam się, że przychylniej spojrzy na otwartą i szczerą reakcje. Jeszcze w pierwszym susie zaczęłam układać sobie w głowie, jak go zagadnąć – Wybacz, ale zachowywaliście się bardzo głośno i przez przypadek usłyszałam, o czym rozmawiacie... - nie, zbyt pretensjonalnie – Addien, usługi poszukiwawczo-poszukiwawcze ze specjalnym rabatem na zaginione transporty magicznej rudy, do usług! – hmm... - Zdaje się, że potrzebujesz pomocy... – ech, niech stanie już na tym ostatnim.

- Dwa dni! Odezwę się za dwa dni! - Krzyknęłam jeszcze za odchodzącym. Zebrać drużynę? Najchętniej próbowałabym załatwić problem sama, ale nieznajomy nie zdradzi mi, gdzie znajduje się kryjówka piratów, jeśli nie zjawię się z liczną obstawą. Musiałam wymyślić, jak to obejść. Podczas, gdy w mojej głowie kształtował się zarys planu, ja sama skierowałam się w stronę karczmy. Musiałam wypić pozostawione piwo. Zdecydowałam też, że rozpocznę poszukiwania ludzi chętnych do bitki – bez względu bowiem na to, jaki plan ułożę, dobrze będzie wiedzieć, kto nadaje się do takiej roboty.