The Gothic Life: New Beginning

Zdziwiłam się, że już zmierzcha – wszakże do sklepu Bospera wybrałam się z samego rana, by zostawić sobie resztę dnia na łowy i skórowanie upolowanej zwierzyny. Musiałam stracić poczucie czasu podczas pobytu w kuźni i gospodzie. Szkoda, iż nie spojrzałam na wysokość słońca nad horyzontem nim wyruszyłam – nie musiałabym teraz przemierzać w ciemnościach tej gęstwiny. Pocieszyłam się myślą, że raczej nie zawędrowałam dość głęboko, by napotkać cieniostwora, a z jaszczurem bądź zębaczem powinnam sobie poradzić. Oczywiście, o ile zauważę je pierwsza i będzie jeszcze dość jasno. Zaczęłam ostrożniej stawiać kroki i ciszej stąpać, by pozostać w ukryciu. Przez chwilę zastanawiałam się, czy skorzystać ze swoich umiejętności i wspiąć się na jakieś drzewo, by tam przeczekać noc, ostatecznie jednak pozostawiłam to rozwiązanie na wypadek, gdybym nie miała innych możliwości. Odrzuciłam też pomysł powrotu do Khorinis – zaplanowałam, że dotrę do latarni i zamierzałam osiągnąć cel. Kiedy zaczęło się ściemniać, a odgłosy stały się bardziej złowieszcze, na wszelki wypadek wyciągnęłam jedną ze strzał i, gotowa na ewentualną reakcje, przystanęłam, nasłuchując.

Spotkać człowieka w lesie o tej porze – to bardzo nietypowe i dość niepokojące. Z całą pewnością nie zamierzałam ufać tej osobie. Próbował przyjrzeć się dokładniej, może po stroju będę mogła ocenić, czym się zajmuje. – Kim jesteś? Co tu robisz o tej godzinie? - Spytałam cicho, tak by usłyszał mnie mężczyzna, nie zaś dzikie bestie. Cały czas trzymałam łuk w pogotowiu, nasłuchiwałam też, czy nikt inny nie zbliża się z innej strony – być może starszy człek miał tylko odwrócić moją uwagę, a od tyłu zachodzili mnie jego towarzysze. Przezorny i ostrożny - nieodzowne cechy każdego złodzieja.

Mieszkaniec tych okolic? Tej możliwości nie wzięłam pod uwagę – nigdy nie słyszałam, by ktoś żył w tej części lasu. Mężczyzna musiał długo nie mieć kontaktu z cywilizacją lub też zakazał o sobie wspominać. W innym wypadku plotki dawno by się już rozniosły – oczywiście przede wszystkim wśród myśliwych, bowiem głównie oni zapuszczali się w te rejony. Tak czy inaczej – odpowiedź starca, choć zaskakująca, miała kilka mocnych stron, więc zdecydowałam się trochę rozluźnić. Daleko mi było jednak do zaufania – nawet jeśli faktycznie mieszkał w tym miejscu, wcale nie musiał mieć dobrych zamiarów. Dlatego, choć przewiesiłam łuk przez ramieniu, poprawiłam nóż przy pasie. - Dobrze, prowadź więc. – Postanowiłam skorzystać z zaproszenia i zawitać do jego „domu” przynajmniej na chwilę. Mężczyzna mógł dużo wiedzieć, na przykład, czy podróż w okolice latarni jest bezpieczna. Chciałam też spytać o jego historię – może żył tutaj od czasów przejęcia Khorinis przez orków. Nie traciłam czujności; planowałam zapamiętać drogę, gdyby jaskinia okazała się skomplikowana, i wypatrywać ewentualnego podstępu lub pułapki.

Przyjęłam pomoc w wejściu na półkę skalną, choć była mi ona zupełnie niepotrzebna – miałam sporą wprawę w wspinaniu się. Odrzucanie wyrazów dobrej woli z całą pewnością nie pomogłoby mi w zdobyciu jakichkolwiek informacji – dla dobra sprawy czasem trzeba pozwolić sobie i innym na zbędne gesty. Po wejściu do jaskini stwierdziłam, że raczej nie ma się czego obawiać. Mimo że gdzieniegdzie zagracone, miejsce nie zawierało niczego niebezpiecznego. Jedyną zagadką pozostawał starzec. Dlatego, gdy zaoferował mi mięso, wzięłam je, ale nie zjadłam od razu – Tam skąd pochodzę gospodarz pierwszy kosztuje jadła, by udowodnić, że nie jest zatrute – Było to oczywiste kłamstwo, nie wiedziałam nawet, czy gdziekolwiek istniał taki zwyczaj. Niemniej jednak, nie zamierzałam ryzykować – ponownie odzywała się, siedząca we mnie od czasu przybycia do Khorinis, nieufność. I okazywanie dobrej woli nie miało tu nic do rzeczy - tylko naiwniak nie miałby wątpliwości. Dopiero gdy mężczyzna spróbuje swojej porcji, miałam zamiar się przełamać. W międzyczasie spytałam – Czemu mieszkasz w tej jaskini? Miasto jest przecież niedaleko stąd...

Wywar, taa? Pewnie jeszcze ziołowy, leczniczy. I do tego według babcinego przepisu...
Splunęłam ukradkiem, by pozbyć się z ust posmaku, który przywędrował razem z drażniącą mnie wonią. Miałam nadzieję, że opary nie były halucynogenne, a zawroty głowy zaraz przejdą. Tak czy inaczej, zdecydowanie musiałam odsunąć się od źródła całego zamieszania – starzec zachowywał się coraz dziwniej. Ponadto nie mogłam sobie pozwolić, by zatruć się dymami – jeśli jakimś trafem mieszanka zawierała rośliny lecznicze, miałam, obrazowo mówiąc, przesrane. Choć może w przypadku inhalacji, w przeciwieństwie do przyjmowania doustnego, poszłoby w drugą stronę? Chyba nie chciałam sprawdzać. - Czyli opuściłeś miasto, by móc w spokoju tworzyć samogon? Szczytna decyzja, chylę czoła. – Istotnie, jak patrzę na podłogę, jakoś mi lepiej – Pozwolisz, że pójdę zaczerpnąć świeżego powietrza. Łap, jednak nie jestem głodna! - Rzuciłam w jego stronę trzymany w ręku kawałek mięsa, mając nadzieję, że to go na chwile zajmie. Chciałam jak najszybciej wydostać się z jaskini, oddalić na kilkanaście metrów, znaleźć dobre drzewo o gęstym listowiu i wdrapać się na nie. Planowałam przeczekać tam kilka godzin. Nie, nie z obawy przed tym, co czaiło się w lasach – mimo iż dźwięki dochodzące z gęstwiny były niepokojące, pełnia to, z racji dostępności światła księżycowego, ulubiony okres dla większości myśliwych. Chęć wejścia na drzewo związana była raczej z moją bezmyślną ciekawością – liczyłam, że uda mi się zobaczyć, kim jest wspomniany przez pustelnika Ken. Wydawało mi się, że jeden z mieszkańców miasta miał tak na imię – wtedy zainteresowałabym się głębiej tą sprawą, bo przecież żadne inne intrygujące zadania mnie dotąd nie spotkały. Jeśli okazałoby się, że Ken wcale nie pochodzi z miasta, dałabym sobie spokój, a gdyby nie pojawił się do świtu, ruszyłaby w dalszą drogę do latarni i być może zahaczyła o jaskinię w drodze powrotnej. Najpierw jednak trzeba było wydostać się na zewnątrz.

Ostatnio edytowany przez Addien (2014-03-10 21:02:47)

Coby nie powiedzieć o rozmawiającym ze sobą szaleńcu, jego wypowiedź nie była nawet w połowie tak przerażająca, jak świadomość, że wokół mojego drzewa krąży cieniostwór. W pierwszej chwili pomyślałam, iż już po mnie. Dopiero po kilkunastu sekundach, gdy serce przestało szybciej bić, a oddech się uspokoił, byłam w stanie sensownie rozważyć swe położenie. Gdy rozsądek zwyciężył z emocjami, mogłam jakoś odnaleźć się w sytuacji – cieniostwór, w przeciwieństwie do nieobliczalnego starca, był zwierzęciem. Owszem, przerośniętym, krwiożerczym i cholernie niebezpiecznym, ale wciąż zwierzęciem. Ja zaś byłam myśliwym, a zabijanie takich stworzeń leżało w moim powołaniu. Przypomniałam sobie, co inni łowcy mówili o tych drapieżnikach - w dzień śpią, a nocą polują. Jest ich bardzo niewiele, przez co trofea, a szczególnie futro i róg, osiągają zawrotne ceny. Szybko biegają, zazwyczaj zabijają jednym ciosem. Nie wspominali nic o tym, że potrafią wspinać się na drzewa. Z drugiej strony, nikt z moich znajomych po fachu nigdy miał okazji spotkać cieniostwora, a wszystkie informacje przekazywano sobie ustnie od kilku lat, więc możliwe, że jednak bestia zaskoczyłaby mnie podobnym manewrem. Szybko jednak oceniłam, że nie jest to prawdopodobne – gdyby miał to zrobić, już dawno by się tu wdrapał. To wszystko sprawiło, że poczułam się względnie bezpieczna, a nawet podekscytowana – dano mi szanse zmierzyć się z bodaj najstraszniejszą bestią żyjącą w tych okolicach. - Jeśli to twa łaska, Innosie, i uda mi się pokonać to bydle, przysięgam, że skosztuje tego całego wywaru od twojego wiernego orędownika! - Rzuciłam, być może trochę zbyt pochopnie, w powietrze, szykując jednocześnie łuk. Wyjęłam strzałę, planując celować w miejsca, które wydawały mi się najbardziej odsłonięte. Byłam przygotowana, że pierwszy strzał może rozwścieczyć potwora. Usadowiłam się pewniej i bezpieczniej na konarach, a kiedy poczułam, że nadszedł dobry moment, strzeliłam.

Gdy pierwsza strzała pękła w pół, zszokowałam się. Nigdy dotąd nie zdarzyło mi się coś podobnego i podejrzewałam, że te z drewna lepszego sortu uległyby dopiero po trafieniu w mur lub skałę. Problem w tym, iż to była jedna z moich lepszych strzał, którą sama złożyłam i opalałam nad ogniem, a nie jakiś przeciętniak robiony masowo przez Bospera – bestia musiała mieć piekielnie mocną skórę. Z drugiej strony, podczas mojego ostatniego treningu groty spokojnie wbijały się w drzewa, a przecież to raczej nierealne, by futro cieniostwora był twardsze niż kora. Może jednak strzała miała jakieś niezauważone wcześniej pęknięcie? No cóż, tego i tak na razie nie zweryfikuję.
Podczas gdy potwór w szale atakował moją kryjówkę, zastanawiałam się, czy jest sens dalszego marnowania strzał. Po zestawieniu doskonałej ochrony z ogromną siłą i szybkością otrzymywaliśmy monstrum niemal idealne – pozornie nie miałam żadnych szans na powalenie go. Doświadczenie nauczyło mnie jednak, że wszędzie można było znaleźć jakiś słaby punkt – musiałam jedynie dostrzec coś, co przeoczyli inni myśliwi.
Wiedziałam, że dawniej, kiedy cieniostwory były powszechniejsze, na polowania wybierano się głównie w dzień, gdy bestie spały. Podchodzono do nich możliwie jak najbliżej i szybko zabijano, by zdążyć nim zwierzę się przebudzi i otrząśnie. Był to sposób dobry, choć ryzykowny – jeśli pierwszy strzał nie załatwiał sprawy, myśliwy najczęściej mógł pożegnać się z życiem. W związku z tym założyłam, że bestia miała gdzieś odsłonięte miejsce, które było chronione słabiej niż trafiony wcześniej kłęb. Podejrzewałam brzuch i podbrzusze, jednak w niczym mi to nie pomagało – z mojej pozycji i tak nie mogłam tam celować. Z braku innych opcji pozwoliłam sobie na swobodne podziwianie szalejącego potwora – długi ogon, potężny, wyraźnie zarysowany kręgosłup, łopatki i ogromne mięśnie ramion przechodzące w kark, a dalej głowa i charakterystyczny róg. Gdyby nie to ostatnie, gotowa byłabym uznać, że to jedynie przerośnięty kot. Powstrzymałam się jednak od chęci podrapania go za uszkiem i poczęłam rozmyślać, czy, strzelając od góry, w ogóle można go zabić. Niestety, nie wierzyłam w to.
Sytuacja przedstawiała się niezbyt ciekawie – rozsądek podpowiadał, by poczekać do świtu, aż bestia sobie pójdzie. Zdrowy rozum przegrał jednak z moją niepohamowaną ambicją (lub z efektami inhalacji naparem pustelnika). Szanse miałam w mojej ocenie dość duże, choć pewnie nikt inny nie odważyłby się na podobne szaleństwo – tak, z całą pewnością to już było szaleństwo, nie zaś brawura czy nawet głupota. Rzuciłam moją torbę kilka metrów w bok od bestii, bo chciałam odwrócić jej uwagę. Licząc na to, że mój plan się powiedzie, złożyłam swoje życie w ręce losu i, z wyjętym wcześniej nożem w dłoni, skoczyłam. Chciałam trafić w jakiś czuły punkt tego cholernego cudu anatomicznego.

Ostatnio edytowany przez Addien (2014-03-11 19:53:11)