The Gothic Life: New Beginning

- Aaa, Aliastir, Aliastir - zamyślił się mężczyzna - Zwą mnie Lucan, jestem gospodarzem na tej skromnej farmie - z jego głosu biła niepewność, choć mimika mężczyzny nie wskazywała zakłopotania - Rozgość się, zapewne jesteś wielce znużony wędrówką, Aliastirze. Zamknij proszę drzwi i zasiądź przy stole - rzekł, po chwili mieszając lekko gulasz w kociołku - Pomóc powiadasz? Cóż... Nie wiem czy Ci sie uda... Otóż widzisz, okoliczna zielark... Aaa, nie, nie! - tutaj wyraźnie się zmieszał, jakoby niechcący wspomniał ci, o zielarce - Po prostu, wdało się zakażenie. Kilka dni temu ukąsił mnie krwiopijca, gdy udałem się na polowanie. Ech, boli jak skur... Okropnie boli - powstrzymał się, przypominając sobie, iż w pomieszczeniu są dzieciaki - Elena, rozlej proszę gulasz do misek. Już jest dobry. Boris, posprzątaj ze stołu, Ivan, Michen, pomóżcie mu. Szybciutko, bo gulasz wystygnie! - to mówiąc, Lucan spróbował powstać z fotela, jednak próbując stawać na chorej nodze, zachwiał się, i ponownie upadł na siedzenie - Ekhem, Aliastirze - rzekł gospodarz, wyraźnie zawstydzony - Czy byłbyś tak łaskawy i pomógł mi przejść do stołu?

- Ach, próbuj waść, mi jeno bogowie mogą pomóc... A cóż to za breja? A co mi tam, wszystko jedno - rzekł Lucan, jednym duszkiem opróżniając menzurkę. - A fe, cóż w tym jest? Szczyny goblina? Stolec czarnego trolla? Wymiociny jas...
- Tato! - rzekła Elena - zachowuj si...
- Nie mów mi co mam robić dziecko, jeszcze na tyle nie jestem ułomny, byś mnie upominała! - rzekł Lucan z podniesionym głosem. Elena zamilkła. W twych dłoniach, zmaterializowała się niebieska poświata, co przeraziło mieszkańców domu. Wszakże, magię znali oni tylko z baśni... Nagle, energia skierowała się ku nodze kupca, po chwili znikając.
- Gotowe? Czy... Czy to już? Wyzdrowiałem! Mogę chodzić! - krzyknął gospodarz w radości. Wraz z nim, skakać z radości zaczęły również jego dzieci. I Elena...
- Dziękuję! Dziękuję Ci Aliastirze! Uleczyłeś mego ojca! - wykrzyknęła dziewica, promieniując z radości.
- Ja również... Dziękuję Ci, przybyszu. Zostań z nami, chociaż do jutra. Niestety, prócz gościny, nie mamy czego zaoferować Cie w nagrodę - rzekł Lucan, o własnych siłach zasiadając do stołu, oraz nalewając Ci polewki.

Dzieci z ciekawością oglądały twą broń, jednakże widocznie będąc skrępowanymi twą obecnością, nie odważyły się, by użyczyć ją sobie do obejrzenia. Ach, dzieciństwo - okres, gdy cały świat uwarunkowany jest ciekawością. Beztroską ciekawością...
Potrawka była dosyć ciepła, lecz naprawdę smaczna. Cóż, podczas twych podróży, rzadko dane Ci było jeść coś ciepłego, a jeszcze rzadziej, coś smakującego lepiej niż wojskowe buty. Na twój komplement, Elena się zarumieniła. Dyskretnie, acz dostrzegalnie przez baczne oko, przebierała nogami pod stołem. momentalnie nie wiedziała co odpowiedzieć, aż w końcu zebrało jej się na odpowiedź.
- Ach... Przepis mojej mamy, nauczyła mnie jak byłam mała - nic specjalnego, mogę Cię nauczyć. - Wyraźnie uśmiechała się w Twym kierunku. Poczułeś nagle dziwne uczucie - przez lata swych podróży, tułaczki i zmartwień, doświadczyłeś wielu rzeczy, lecz... Nie tego. Szczerego, bezinteresownego uśmiechu kobiety. To bardzo przyjemne uczucie.