The Gothic Life: New Beginning

- Witam, witam. Ty jesteś Gregor, tak? Ten co pomógł nam w magazynach? - krzyknął głośno i pełen entuzjazmu kapitan straży. Przez chwilę zmarszczył brwi i obejrzał Cię całego. Do pokoju weszło trzech dodatkowych strażników. Blask pochodni oświetlał delikatnie twarze zebranych. Nie wiedzieć czemu, atmosfera była bardzo napięta. Po kilki sekundach krople deszczu zaczęły obijać się o ceglaną dachówkę, co zwiastowało ulewę. Zaczęło się również ściemniać, dlatego strażnicy opuścili kraty we wszystkich wejściach. Trzask opadającego żelastwa przeszył Cię niczym włócznia. Zacząłeś odczuwać niepokój, mimo uśmiechu kapitana. Przez niewielkie okienko zauważyłeś na placu treningowym kilka postaci, których tożsamość była nie do zweryfikowania, ze względu na warunki panujące na dworze.

- A wy co?! - krzyknął na strażników. - Mam gościa, a wy do kurwy nędzy stoicie tu jak jakieś bezmózgie pachołki. Wypierdalać! - zaczął wrzeszczeć kapitan, wyraźnie poirytowany zachowaniem podwładnych. Strażnicy w pośpiechu wybiegli na deszcz i skierowali się ku swoim kwaterom. - Wybacz Gregorze, siadaj tutaj. - dodał po chwili, wskazując ręką na stare, chyba hebanowe krzesło, jeszcze z czasów istnienia bariery. Zostaliście teraz sami. - Dyscyplina musi być, bo gdy nie przetrząśniesz im tych owrzodzonych dup, to ni chuja nie pomyślą. Że też muszę pracować z takimi imbecylami. Z jaką sprawą do mnie przybywasz? - spytał, marszcząc brwi. Nalał wody do kubków i postawił je na stole. - Spragniony? Akurat wody mamy pod dostatkiem. - zaczął wybuchając śmiechem, spoglądając również przez okno. Postacie, które dojrzałeś wcześniej zniknęły. Przygryzł w pewnym momencie wargę i przeczesał brodę, jakby coś nagle popsuło jego wydawałoby się, wspaniały humor.

- Masz jakieś imiona? Wiele by to pomogło. Rozpatrzymy tą sprawę natychmiast. Zawołać Alaina! - krzyknął kapitan. Zmarszczył po chwili brwi jeszcze bardziej, zaś wyraz jego twarzy stał się smętny i "niewyraźny". Zaczął przebierać piórem, które właśnie podniósł z biurka. Deszcz obijał parapet i dachówkę, potęgując szum. Musieliście mówić coraz głośniej. - Alain jest bardzo zaufanym detektywem, często pomaga nam w rozwikłaniu trudnych spraw. Może i tym razem mu się powiedzie? - zadał retoryczne pytanie dowódca, po czym wstał i zaczął dreptać to w jedną, to w drugą stronę. Ulice miasta zaczęły zamieniać się w potoki. Po wojnie nie są już tak świetnie skanalizowane, jak wcześniej. Trwaliście jeszcze kilka minut w oczekiwaniu na człowieka Kapitana, aż w końcu zapukał ktoś do drzwi. - Mhm! - mruknął dowódca straży, sądząc że to Alain przybył na wezwanie. Już podchodził do drzwi gdy nagle przeszyła je włócznia. Ta sama broń wbiła się również w klatkę piersiową kpt. Howarda, zabijając go na miejscu...

- Ja... - westchnął jedynie kapitan, osuwając się powoli na ziemię. Włócznia wysunęła się z drewnianych drzwi. Usłyszałeś brzdęk poodnoszonych krat. Skrytobójca rozpoczął ucieczkę. Deszcz wzmógł się jeszcze bardziej, całkowicie uniemożliwiając wyglądanie przez okno. Dobyłeś broni i skierowałeś się ku wyjściu. Od Ciebie zależy czy wyjdziesz teraz na otwartą przestrzeń, czy też pozostaniesz tutaj, ze zwłokami kapitana straży.