The Gothic Life: New Beginning

Zupełnie rozkojarzony całą tą sytuacją w magazynie z mętlikiem w głowie udałem się w kierunku karczmy. Chciałem odzyskać swój miecz. Miałem nadzieję, że Hered nie zrobił z nim nic głupiego. Chciałem jak najszybciej wynieść się z miasta. Choć na parę dni udać się na skraje lasu chwilę odetchnąć. Wchodząc do karczmy nie umknęło mojej uwadze, że po bijatyce zostało tu już chyba wszystko uprzątnięte. Nie zdziwiły mnie spojrzenia tych, którzy widzieli mnie wyprowadzanego przez straż. Przypatrywali mi się jakbym był duchem. Sam ledwo mogłem uwierzyć, że żyję. Poczułem, że blednieje i robię się słaby. Podszedłem do lady i bez zbędnych uprzejmości zagadałem do karczmarza.
- Co się stało z moim mieczem? - powiedziałem głosem bez żadnych emocji. Sam się sobie zdziwiłem. Nie brzmiało to jak mój własny głos. Nie obchodziło mnie w tym momencie co się stało z jego karczmą i nie miałem ochoty słuchać o tym ile to będzie kosztowało go zakupienie paru kufli do piwa i krzesła.

Ostatnio edytowany przez Cannin (2014-03-01 00:05:43)

Hered spojrzał na Cannina i osłupiał momentalnie. Nie mógł uwierzyć, iż młodzieniec jest w jednym kawałku. Po chwili spróbował przybrać obojętny wyraz twarzy. Udawał, że nie widzi chłopaka i począł czyścić kufel. Kiedy został spytany o broń odpowiedział równie obojętnie kontynuując czyszczenie:
- Hołota rzuciła się na te wasze manatki jakby nigdy w życiu miecza na oczy nie widzieli. - odłożył kufel i zbliżył się nieco do Cannina - Swoją drogą nie wiem jak z tego wyszedłeś chłopcze, ale ostrzegałem. Jesteś tu nikim. Dopiero co przybyłeś na wyspę. Nie zadzieraj z tymi ludźmi, bo są w stanie zrobić wszystko. - wyszeptał do ucha po czym odsunął się i przyjął zamówienie.
Drzwi od gospody otworzyły się i wszedł doń prawie że karzełkowaty jegomość. Ten sam, który stał u boku Rivo. Widać był stałym bywalcem "pod Kuternogą".

Uśmiechnąłem się blado na widok towarzysza. Ręka zapiekła mnie. Mój uśmiech przeistoczył się w krzywy grymas. Zrobiło mi się słabo. Straciłem już sporo krwi. Gdy dowiedziałem się, co stało się z naszą bronią, uśmiech spełz z mojej twarzy tak szybko, jak na niej zawitał. Nie. Nie mogę pozwolić, by jakiś oblech trzymał swe parszywe łapska na mojej broni.
-Rozejrzyj się po porcie. Takiej broni ciężko nie zauważyć. Dołącze do Ciebie niedługo. Mam jeszcze jedną sprawę do załatwienia.-Zwróciłem się stanowczo do towarzysza. Sięgnąłem do torby i wyjąłem z niej długi, myśliwski nóż, podając go dyskretnie Canninowi.-Trzymaj. Narazie będziesz miał z niego większy pożytek niż ja.-Odwróciłem się i ruszyłem w stronę wyjścia. Zakręciło mi się w głowie. Zdąrzyłem podepszeć się o ścianę, w przeciwnym razie bym upadł. Gdy odzyskałem równowagę, wyszedłem z gospody i skierowałem się brukowaną uliczką z w stronę dolnego miasta.

Hered spojrzał na przybysza. "Kolejny przybysz?" spytał samego siebie, gdyż pamiętał każdego ze swych stałych klientów. Tym razem było inaczej.
- Nie ma sprawy przyjacielu. - rzekł serdecznie do swego gościa po czym zapełnił kufel i podał.
Karczmarz widział, iż nowo przybyły jest pogodnym osobnikiem. W pomieszczeniu jak zwykle roznosił się zapach potu oraz alkoholu. Z tego właśnie słynęła gospoda "pod Kuternogą".
- Nowy, nieprawdaż? - spytał ktoś zza pleców Reinghrata.
Głos nieznajomego był dość niski przez co sprawiał wrażenie jak najbardziej poważnego. Po chwili jakaś dłoń zawitała na ramieniu Reinghrata. Ktoś najwyraźniej był zbyt pewny siebie. Hered spojrzał na osobnika stojącego za przybyszem i od razu skierował swój wzrok w kierunku nowego klienta.

Karczmarz uśmiechnął się serdecznie wysłuchawszy miłych słów Reinghrata. "W końcu ktoś normalny" pomyślał sobie nalewając piwo.
- Bardzo chętnie. - rzekł ze spokojem nieznajomy uśmiechając się kącikiem ust na wieść o darmowym trunku.
Mężczyzna był krępy. Długie, umięśnione ręce oraz szeroko rozbudowany korpus. Twarz zdobiła długa aż do piersi, czarna broda. Wyglądał niczym barbarzyńca, lecz sprawiał wrażenie osobnika skromnego.
- Geram. - przedstawił się wyciągając do swego rozmówcy ogromną, spracowaną dłoń.
Stolik w samym rogu od szynkwasu Hereda zajęty był przez wychudzonego, lecz młodego osobnika, który cały czas miał obydwu mężczyzn na oku. Obserwował ich od momentu kiedy Geram zaczepił nowo przybyłego Reinghrata. Nie wyglądał groźnie, lecz w porcie nigdy nic nie wiadomo.

Uśmiechnięta twarz Reinghrata w końcu odwróciła się ze śmiałością do kompana od kufla. Obracając głowę, niby to strząsając włosy szybko zlustrował całe pomieszczenie. Nie tyle może pomieszczenie co wszystkich obecnych. Spojrzał jak najszybciej w oczy nieznajomego, podając mu swą prawicę do uścisku a lewą ręką prezentując świeżo nalane piwsko.
- Albus - Przedstawił się z pewnością - Bard wędrowny, po karczmach najrozmaitszych grający pieśni o chwale i bohaterach jak i o tym co to która panna pod spódnicą ostatnio trzymała - Wykrzywił twarz w wesołym grymasie śmiejąc się z własnych słów, po czym dodał - Te drugie to tylko z doświadczeń!

Reinghrat wzdrygnął się gdy tylko Geram się odwrócił. Uczucie jakby stado maluteńkich ścierwojadów przebiegało mu w tę i nazad kilkukrotnie.
- Daj mi chwilę - Rzucił do odchodzącego osiłka gdy po raz kolejny poczuł dłoń na swym ramieniu - Zaprawdę powiadam wam utnijcie mi ramiona albo nauczcie się zwracać do kogoś wprost mości karczmarzu - Powiedział wpierw wysłuchawszy słów mądrości zza lady
- Jakby nie było to towarzystwo wybrało mnie... Dajcież mi jeszcze dwa piwa - Powiedział kończąc kufel duszkiem. Przesunął po ladzie brakującą kwotę, po czym dołożył jeszcze dwie monety - Jak dam znać zawołaj Alberta... Algor... - Bard złapał się za czoło skupiając wszystkie trzeźwe myśli, które jeszcze gdzieś w jego głowie się kołatały - Czekaj! Nie podpowiadaj... Albusa! Że ktoś czeka na mnie przed karczmą... - Powiedział po czym złapał obydwa kufle kierując się do stolika.
- Ktoś zapewne czekać będzie... Zaprawdę jak to mawiał Mistrz Theongar - Choćbyś miał i tonę i dwie tony to ciągle jednak tylko końskie łajno... - Przeklął swój los w myślach, po czym rozsiadł się wygodnie przysuwając piwo do nieznajomego i jednym zgrabnym gestem podał mu rękę - Albus - Rzucił szybko tonem przyjaznego idioty z gigantyczną chordatą przy boku - Bard.

Reinghrat gest podania ręki zamienił szybko w prosty ruch wskazania na Keba przy jednoczesnym pstryknięciu palcami.
- Miło mi! - Rzucił szybko nim ten zdążył usiąść - Idiotów widziałem wielu, a w takich istnienie nie wierzyłem... - Przemknęła mu myśl nim usłyszał oczywiste wyjaśnienie. Układał w głowie najgłupsze możliwe skojarzenia - Pewnie jak każe sprać to usłyszę... "Keb! Jeb go w łeb" czy coś równie durnego... - Ludzi różnych spotkać można... Wszak świat jest wielki a każdy człek inny. Ponoć... Tak czasem mawiają. Inni mówili o świecie na grzbiecie wielkiego żółwia albo o czymś co nazywali abstynencją. To jakieś mity i zabobony - Powiedział biorąc łyk piwa i bez zbędnego wyrazu twarzy przyglądał się całej scenie Keba. Gdy wszyscy zwrócili wzrok w ich stronę bard pochwycił teorbę pod rękę i począł kręcić kluczami, dostrajać jak gdyby nigdy nic.
- Na zdrowie - Mruknął cicho przymrużając oczy tak, by nie widzieć reakcji innych.

Reinghrat nie raz miał okazję grywać dla licznego grona arystokratów jak i dla zwykłej hałastry portowców. Przeciągnął dłonią delikatnie najpierw burdony potem basy i gdy wydawało się, że wszystko jest w porządku zasiadł szarmancko na ławie wywijając gryfem instrumentu tuż nad głowami zgromadzonych.
- Utwór ten chyba pasuje do tego miejsca - Powiedział dopijając szybko piwo - Zgodzicie się ze mną piękne panie i mości panowie po wysłuchaniu - Odchrząknął dwa razy i zaczął.
- Tu w Khorinis statek nasz na wyładunku był, człowiek do roboty nie miał nic więc w porcie pił! Piję po obcemu nie rozumiem nudzę się, kiedy jakiś Ork siada koło mnie. Ja z Varantu; mówi do mnie; zrozumiałem. Rozejrzałem się i mówię, że Nordmarski ja człek. O! Nordmaraczyk! On się cieszy ja do pełna mu nalałem, jak raz swoich nie było więc był pełny luz. Po ichniemu nie rozumiem on po ludzku też, lecz jest gorzałka więc jest tłumacz przy niej mów co chcesz. Postawiłem po sto gram niech Ork widzi że gest mam, jemu przecież tam w Varancie ciężko jest! - Nagle burdony rozbrzmiały po cichu ustępując naprzemiennie wygrywanym basom - On tymczasem mówi - Królestwo Varantu, to najgorętsze państwo z wszystkich świata państw! W skarbcach złota ma zasoby niezliczone. Chcesz z nim zacząć to już nie masz żadnych szans! - I potężne przejścia strun i mocne szarpnięcia w dół poprzedziły silnie akcentowany głos barda - A ja na to, że Nordmar kuje młoty! Bez wysiłku wielkich rzek zawraca bieg! Żal mi ciebie lecz niestety również trudny kunszt magiczny najlepiej posiadł on na planecie tej! - I znów żwawa melodyjka do której tłum przyzwyczaić już się powinien - Przyszło potem po gram dwieście do rozmowy chęć wyjaśniłem mu że jest ofiarą rasowych spięć. Lecz olbrzyma orkowy umysł wciąż w ciemnościach trwał i na światły wywód mój odpowiedź dał: U nas jest na głowę po dwa sejmitary, zbudowaliśmy największy świata pałac. Nasze królestwo daje nam swobody, których oczekuje cały świat we łzach! - I znów jak piorun rozdzierający nieba głos Reinghrata rozbrzmiał mocno w karczmie - A ja na to, w Nordmarze kujem młoty! Bez wysiłku wielkich rzek zwracamy bieg! Żal mi ciebie lecz niestety również trudny kunszt magiczny najlepiej posiedliśmy on na planecie tej!
Reinghrat ciągnąc prostą melodię dopił ostatnie krople z kufla i kończył już swą pieśń:
- Szybko nabierała tempa ta wymiana zdań,  ale nie chciał Ork zrozumieć co jest dobre dlań! Postawiłem po gram trzysta myślę teraz zgodzi się ale on choć ledwie mówi jednak mówi, że... - Bard teatralnie zaczął kiwać się na boki niby to pijany - Ja posiadam wielką Świątynie Al Shedim. Goblinów język też rozszyfrowałem ja! U mnie Varancka jest największą z pustyń i oaz pięćdziesiąt moja ziemia ma – I po raz ostatni wyprostowawszy się ryknął lekko zachrypniętym już głosem - A ja na to, w Nordmarze kuję młoty! Bez wysiłku wielkich rzek zawracam bieg! Żal mi ciebie lecz niestety również trudny kunszt magiczny najlepiej JA! posiadłem na planecie tej!

Ostatnio edytowany przez Reinghrat (2014-03-04 00:30:09)