The Gothic Life: New Beginning

Piwo wylewało się z kufli zapijaczonej hołoty przebywającej w gospodzie. Wiwaty, gwizdy, oklaski. Reinghrat wyraźnie wkupił się w łaski mieszkańców portu. Kolejne dwa kufle piwa wylądowały przed bardem. Rzadkością była aż taka serdeczność ze strony "portowych szczurów". Jednakże, spora część nie miała nic wspólnego z tym co mówiło się o porcie i jego rezydentów.
Hered już od dłuższego czasu przyglądał się bardowi z zaciekawieniem. "Mógłby mi pomóc" pomyślał sobie karczmarz opierając się o ladę. Widział, iż Reighrat potrafi zjednać sobie ludzi z ogromną łatwością.
- Odlej się za budynkiem! - krzyknął ktoś z sali.
Keb wstał gwałtownie z krzesła i ulizał jeszcze bardziej swoje rzadkie włosy.
- Mogę iść z tobą Albusie. To będzie dla mnie zaszczyt. - rzekł mężczyzna plując delikatnie na dłoń oraz rękaw barda.
Keb zdawał się być wpatrzonym w nowego znajomego. Gerem wiedział, iż nie ma kontroli nad swym bratem, tak więc zajął się dopijaniem piwa.

- Mam pomysł drogi Albusie. A może zajdziemy do Czerwonej Latarni, aby jeszcze bardziej się zabawić? Co ty na to? - spytał weselszym tym razem głosem Geram.
Keb potrząsnął energicznie głową na znak poparcia propozycji brata. Nagle przez hałas panujący w gospodzie przebił się donośny głos Hereda.
- Bardzie! Wiadomość do ciebie. - uniósł zwitek papieru i pomachał nim.
Hered okazał się dobrodusznym człowiekiem i raczył podjąć próbę wyciągnięcia z opresji biednego barda. Do gospody wszedł potężnie zbudowany mężczyzna w kapturze. Zasiadł przy stoliku przy samym wejściu. Prócz niego, siedziało tam także trzech innych mężczyzn, lecz ci nie odważyli się słowem odezwać do gościa. Po chwili podszedł do niego przesadnie niski, wręcz karzełkowaty jegomość i zaczął szeptać mu coś do ucha spoglądając co chwila na Reingharta.

Addien

- Już się robi, pani! - Głośno i z radością odrzekł barman, po chwili dodał - Wybierz proszę miejsce przy stoliku, zaraz przyniosę - to mówiąc, zabrał się za napełnianie kufla. W gospodzie, wolne stoły były dwa - jeden, wyraźnie ubrudzony przy samym wejściu, natomiast drugi w centrum pomieszczenia. Wszystkie pozostałe były zajęte, w większości przez szumowiny z portu. Wśród tych wszystkich ludzi, znacznie wyróżniał się Bosper, przesiadujący przy jednym stole razem z nieznajomym, ubranym w skórzaną zbroję, prawdopodobnie Nordmarczykiem. Bosper był wyraźnie poirytowany, jakoby miał ochotę zdzielić rozmówce krzesłem po głowie. Człowiek ten widocznie mu podpadł.

- Witaj... Nieznajomy. Nie widziałem cię nigdy w tym mieście - odpowiada Hered - Cóż, Fazir... To imie obiło mi się o uszy, lecz... Nie mogę sobie przypomnieć... Może ciut złotych monet odświerzyło by mą pamięć? - dopowiada barman, z lekkim uśmiechem, gestem sugerując byś położył na ladzie nieco monet - Wybacz przybyszu, ale tutaj za informacje się płaci. Każdy orze jak może.

Skierowałam się do stolika stojącego w centrum gospody – chciałam podsłuchać rozmowę Bospera z nieznajomym, a dźwięki dochodzące z ulicy nie byłyby zbyt pomocne. Z drugiej strony bezczynne siedzenie na stołku mogłoby zwrócić uwagę felczera i skierowałoby w moją stronę jego podejrzenia. Potrzebowałam jakiejś dobrej, wyglądającej na naturalną, przykrywki. Zdecydowałam się wykorzystać w tym celu Hereda – miałam nadzieję, że karczmarz, obeznany wszakże w podobnych machlojkach, zorientuje się, o co chodzi, i bez zbędnych pytań postanowi mi pomóc. Ewentualnie, gdyby gospodarz nie zauważył, jakie mam plany, liczyłam, że odezwie się wrodzona skłonność oberżystów do gadania – wystarczyłaby mi krótka, dość jednostronna konwersacja, w której ja mogłabym poświęcić się szpiegowaniu, a karczmarz na, mniej lub bardziej świadomym, kryciu mnie. Stąd też, kiedy tylko Herad przyjdzie z piwem, planowałam wskazać na obraz wiszący na ścianie i spytać z zachęcającym uśmiechem – To twój krewny? Nie mogę dostrzec podobieństwa, ale trudno wymyślić inny powód, dla którego ten portret miałby tu wisieć... – a potem, w miarę możliwości, podtrzymywać monolog właściciela gospody, nadstawiając jednocześnie ucha na dysputę między poirytowanym Bosperem a wyglądającym na Nordmarczyka obcym.

Ostatnio edytowany przez Addien (2014-03-05 22:11:23)

Rozmowa z Nordmarczykiem nie trwała zbyt długo, szybko też zdołałam wrócić do gospody. Odnalazłam mój kufel, pociągnęłam zdrowy łyk i rozejrzałam się za właścicielem – Ale mu wygarnęłam! Jestem pewna, że już nigdy nie uroni ani kropli piwa. - Małe kłamstewko dla nawiązania rozmowy, a potem rzucenie prawdziwymi informacjami – Przy okazji dowiedziałam się, co go tak rozsierdziło – zdaje się, że znalazłabym robotę dla kilku mężczyzn. Muszą dobrze robić mieczem, toporem, czy inną bronią – najważniejsze, by potrafili o siebie zadbać. Oczywiście jest przewidziana całkiem niezła zapłata. Mógłbyś podpytać się wśród klientów i sporządzić mi jakąś listę. - Wydobyłam z mojej sakiewki pięć sztuk złota i pozwoliłam, by Hered to zauważył. Chciałam wzbudzić w nim chęć zarobku, choć wizja dalszej rozrzutności napawała mnie obrzydzeniem. - Zgłosiłabym się po nią powiedzmy jutro o zmierzchu. Stoi czy powinnam zwrócić się do żebraków? - Dłoń z pieniędzmi zawisła w powietrzu. Pozwoliłam, by na zmianę oddalała się i przybliżała do oberżysty. To był tani chwyt, który podpatrzyłam kiedyś na targu – najpierw nastrasz konkurencją, a potem udawaj, że masz spore wątpliwości i się wahasz. Wiele razy uzyskałam dzięki tej zagrywce dużo niższą cenę niż zwyczajowa. Na to liczyłam i tym razem. W oczekiwaniu na decyzję gospodarza zajęłam się walką z zawartością trzymanego w drugiej ręce naczynia.

Ostatnio edytowany przez Addien (2014-03-06 21:22:33)

Niemniej, to całkiem niezłe miejsce, by zacząć poszukiwania i napić się taniego piwa – kierowana tą myślą opróżniłam kufel do dna, po czym odstawiłam go na ladę. Tutaj załatwiłam już wszystko, co było do zrobienia, czas wrócić do kuźni. Kiwnęłam na pożegnanie głową do Hereda, nie interesując się wcale, czy to zauważył, i skierowałam się do wyjścia.

- Posłuchaj uważnie. - zaczął groźnie, zniżonym głosem karczmarz. Pochylił się w Twoim kierunku i przerzucił szmatę przez lewe ramię. - Ktoś wypuścił ich z cel. Podobno jest zdrajca wśród straży, a szajka sięga głębiej niż ktokolwiek by się spodziewał. Podobno niejaki Ramûl i Hannad, potężni wojownicy w służbie Beliara mają nimi dowodzić. Tyle usłyszał mój znajomy który obecny był przy torturach Gregorze. Ufamy Ci, wiele zrobiłeś, ale tutaj może stać się coś więcej. Khorinis według mnie jest zagrożone. Musisz porozmawiać ze strażą i zrobić coś w kierunku przywrócenia ładu. Jakby nie patrzeć Ty to zacząłeś. - tutaj na chwilę przerwał. Rozglądał się chwilę po karczmie. Widać, że bał się czy ktoś was nie podsłuchuje. Wszystko coraz bardziej powoli Cię przerażało. - Wiesz, ponoć Paladyni też mają kreta wśród swoich. I jeszcze ten facet bez palca, który ponoć nagle wyruszył w las i nie wraca! Innosie miej nas wszystkich w opiece... - dokończył Hered, zaczynając wycierać ponownie blat. Nie oczekiwał od Ciebie żadnych monet.

W pierwszym kroku spojrzałem oczywiście na goszczących w gospodzie. Zawsze to robiłem, chciałem bowiem upewnić się, że w środku jest dużo ludzi. W tłumie czułem się pewniej i bezpieczniej. Często zdarzało się, że odpuszczałem sobie wizytę tylko dlatego, że ruch był zbyt mały. Tym razem jednak nie mogłem tego zrobić bez względu na ilość zgromadzonych.
- Czołem Heredzie! - Rzuciłem, również zwyczajowo, gdy dotarłem do lady. - Podejrzewam, że przegotowanej wody, jak zwykle, nie masz. Słabe piwo proszę. - Tradycyjnie, bo jakżeby inaczej, złożyłem zamówienie. Czemu takie dziwne? No cóż...
Picie zwykłej wody to w porcie, a pewnie także w pozostałej części Khorinis, działanie niemal równoznaczne z samobójstwem. Nie sposób powiedzieć, jaka zaraza pływała w środku i czy wywoła biegunkę, czy raczej załatwi nam podróż na drugą stronę. Po przegotowaniu spożywanie stawało się względnie bezpieczne, ale w gospodach raczej nie można było na to liczyć. Korzystałem więc z faktu, że w procesie produkcji piwa, a trzeba zaznaczyć, że dotyczy to nawet najgorszych pomyj, stosuje się oczyszczoną wodę, która przynajmniej kilka razy była doprowadzana do wrzenia. Mimo mojej niechęci do alkoholu, było to konieczne, gdy chciałem ugasić pragnienie poza domem, a nie wziąłem ze sobą własnego prowiantu. A tak było właśnie tym razem - skórzana torba z wyposażeniem pozostała na moim łóżku, bo jakoś nie chciało mi się jej dzisiaj targać. Miałem ze sobą tylko kilka sztuk złota.
Wyliczone pieniądze pieniądze położyłem na szynkwasie i, oczekując na kufel, zadałem nurtujące mnie pytanie - Nie widziałeś może Jacka? Nie szukał mnie ostatnio?

//NC: Jack to, wspominany w moim KP, wiekowy paser z Myrtany. Przypłynął na wyspę, chcąc upłynnić skarby, które przetrwały okupację orków - jest jednak za stary, by samemu je ukraść, i szuka kogoś, kto gotów byłby z nim współpracować. Jeśli to możliwe, to, chociażby dla zabicia czasu, prosiłbym któregoś z MG o poprowadzenie przygody w tym klimacie. Wiem, że to dziwne, by tak bezpośrednio ukierunkowywać sesję, ale chcę jakoś wykorzystać tą postać, nim wraz z właścicielką tego konta rozpiszemy jakiegoś sensownego maga. Dlatego daję (nieszczególnie to brzmi w ustach gracza) absolutnie wolną rękę. Ba, jeśli komuś wygodniej, postać Jacka można całkowicie zignorować lub wykorzystać w sesji dla jakiegoś innego gracza - mi zależy tylko na dowolnej krótkiej przygodzie dla relaksu, a tą historią rzuciłem, by w razie potrzeby ułatwić komuś robotę. Może ktoś się skusi?

Hered był strasznie spocony. Kolejny pracowity dzień. Spojrzał na Quietusa i uśmiechnął się serdecznie nalewając piwo.
- Witaj chłopcze. Zostań przy barku, zaraz podam. - odpowiedział uprzejmie wskazując ruchem głowy wysokie krzesło przy szynkwasie - Ogromny ruch. I to kolejny już taki dzień w tym tygodniu.
Podał napełniony kufel swemu klientowi i od razu zabrał się za zamówienie Quietusa. Wytarł spocone czoło i podsunął kufel swemu klientowi. Widać było zmęczenie na jego twarzy. Nawet na drzwiach zostało powieszone ogłoszenie. Hered poszukiwał pomocnika. Gospoda przynosiła takie zyski, iż mógł sobie pozwolić na "posiłki".
- Jacka nie widziałem bardzo długo. Sam ostatnio zastanawiałem się co z nim się dzieje. - odpowiedział drapiąc się po głowie z lekkim zastanowieniem - Zaraz... - dodał po namyśle unosząc palec.
Wyszedł zza lady i podszedł do jednego ze swych klientów. Rozpoczęła się między nimi potajemna rozmowa prowadzona szeptem. Po chwili Hered poklepał swego rozmówcę po plecach i wrócił za szynkwas. Jego wyraz twarzy ukazywał lekkie poddenerwowanie. Nakazał gestem dłoni, aby Quietus zbliżył nieco twarz.
- Ostatnio widziano go z człowiekiem Doriana. Ja już nie wiem co tu się wyprawia w tym mieście. - rzekł pełnym powagi i przejęcia głosem.